சென்னை - பிரபல சிபிஎஸ்இ பள்ளிகளின் கட்டணங்கள்

இது ஸ்கூல் அட்மிஷன் சீசன். பிரபல பள்ளிகளில் அட்மிஷனுக்காகப் பெற்றோர்கள் அலைமோதிக்கொண்டிருக்கின்றனர். தன் பிள்ளைகளுக்குச் சிறந்ததை வழங்குவதே ஒவ்வொரு பெற்றோரின் ஆவலாக இருக்கிறது. இதற்காக தம் சக்திக்கு உட்பட்டதையும், அப்பாற்பட்டதையும் செய்ய பெற்றோர் சித்தமாக இருக்கின்றனர். மேலும் இன்ன பள்ளியில் என் பிள்ளை படிக்கிறான் என்று கூறிக்கொள்வது ஒரு முக்கியமான ஸ்டேட்டஸ் சிம்பல். பத்மா சேஷாத்திரியில் மூன்றாம் வகுப்பு வரை ஒரு வருடத்திற்கு 1,25,000 ரூபாய், டிஏவியில்ரூ. 40000 , செயின்ட் பிரிட்டோவிலும் இதே ரேன்ஜ்.

என் பிள்ளைகளையும் அனேக வருடங்கள் ஸ்டேட் ரேங்க் எடுக்க வைக்கிற ஒரு பிரபல சிபிஎஸ்இ பள்ளியில் சேர்த்து விட்டு, தற்சமயம் மெல்லவும் முடியாமல், முழுங்கவும் முடியாமல் விழித்துக்கொண்டிருக்கிறேன் - காரணம் வொர்க் லோட் மற்றும் படிப்பைத் தவிர வேறெதையும் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளாமை.

பள்ளிகளும், கல்லூரிகளும் இன்று எதைக் கற்றுத் தருகின்றன? சம்பாதிப்பதற்கான வழியை. இந்த வருடம் ஐஐடி நுழைவுத்தேர்வில் முதலிடம் பெற்ற மாணவன் சொல்கிறான் - கடுமையான போட்டி மற்றவர் மேல் பொறாமையைத் தோற்றுவிக்கிறது - என்று. ஆர்.கே.நாராயணின் ஸ்வாமி அண்ட் பிரண்ட்ஸ் புத்தகம் வெளியாகி உலகப்புகழ் பெற்ற அதே வருடம், மெட்ராஸ் யுனிவர்சிட்டி  அவர் ஆங்கிலத்தேர்வில் தோல்வியுற்றதாக அறிவிக்கிறது. என்ன ஒரு அருமையான கல்விமுறை. 

சக மனிதன் மேல் பொறாமைப்படுவதும் , க்ரியேட்டிவிட்டி என்பது துளியும் இருந்துவிடக்கூடாது என்று மிகக் கவனமாகப் பார்த்துக்கொள்ளுவதுமான கல்விமுறை.

என் பிள்ளைகளுக்கு நான் பின் வருவனவற்றைக் கற்றுத் தர விரும்புகிறேன்.

• எப்போதும் மனமகிழ்ச்சியுள்ளவர்களாக, கவலைகளற்றவர்களாக இருக்க வேண்டும்.
• எதையும் தைரியமாக எதிர்கொள்பவர்களாக
• உடல், மன ஆரோக்கியம் உள்ளவர்களாக
• மனிதத்தன்மை நிரம்பியவர்களாக, எதிலும் நேர்மை, உண்மையுள்ளவர்களாக
• வாழ்க்கையைக் கொண்டாடுபவர்களாக இருக்க வேண்டும்

நான் சேர்த்த பள்ளியில் இவை எதையுமே அவர்களுக்குக் கற்றுத் தருவதாக எனக்குத் தெரியவில்லை.தேர்வு பயம், மார்க் பயம் இவை மட்டுமே பிரதானம்.

நின்னைச் சில வரங்கள் கேட்பேன் - அவை

நேரேயின் றெனக்குத் தருவாய்

என் முந்தை தீவீனைப் பயன்கள் 

இன்னும் மூளாதழிந்திடல் வேண்டும்

இனி என்னைப் புதியவுயிராக்கி

எனக்கேதுங் கவலையறச்செய்து

மதி தன்னை மிகத் தெளிவு செய்து

என்னையென்றும் சந்தோஷம் கொண்டிருக்கச்செய்வாய்

என்னும் பாரதியின் வரங்கேட்டலில் வருவது போல் மதி தனை மிகத்தெளிவு செய்து, கவலைகள் அறச்செய்து, சந்தோஷம் கொண்டிருக்கச்செய்யும் பள்ளியைத் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்....................

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

இந்தியாவோடு வர்த்தகத் தொடர்பு கொள்வீர்களா - என்ன சொல்கிறார்கள் வெளிநாட்டவர்கள்

உலகப்பொருளாதாரம் ஆட்டம் கண்ட நிலையில், இந்தியப்பொருளாதாரம் நிலையாகவே இருந்தது. உலகில் பல்வேறு வங்கிகள் மூடப்பட்ட போது எஸ்.பி.ஐ யின் லாபம் உச்சத்திலிருந்தது. இந்த அடிப்படை பொருளாதார ஸ்திரத்தன்மையைப் பயன்படுத்தி அன்னிய முதலீட்டாளர்களை நம் பக்கம் ஈர்க்க நமக்கு கிடைத்த ஒரு சந்தர்ப்பம் - காமன் வெல்த் கேம்ஸ். அது முடிந்து நாம் பட்ட கேவலம் - சந்தி சிரித்தது எல்லாம் பழைய கதை. அதைப் பற்றி இப்போது பேச வேண்டியதன் அவசியம் என்ன? காரணம் ரிக் பிர்ச்.

காமன் வெல்த்தின் ஓப்பனிங் செரிமனி உங்களுக்கு நினைவில் இருக்கலாம்.(www.youtube.com/watch?v=jZOhfEJc2e8 )மிக அருமையான லேசர் ஷோ, வாண வேடிக்கைகள். இதனை வடிவமைத்து செயல்படுத்தியவர்தான் ரிக் பிர்ச். இவர் 6 ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் நிகழ்ச்சிகளை ஆர்கனைஸ் செய்தவர். இவ்வளவு அனுபவம் வாய்ந்த இவரது கருத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு பிபிசி ரேடியோ சமீபத்தில் ஒரு கேள்வியை எழுப்பியது - பிஸினஸ் செய்வதற்கு இந்தியா ஒரு மோசமான நாடா? இந்தக்கேள்வி எழும்பும் படியாக ரிக் பிர்ச் சொன்னது - கரஸ்பான்டென்ஸுகளுக்கு முறையான பதில் அளிப்பதில்லை. எனக்கு பாக்கி $ 3,50,000. இது போல் வெளிநாட்டைச் சேர்ந்த 30 கான்டிராக்டர்களுக்கு மொத்த பாக்கி - $ 80 மில்லியன். 2 கான்டிராக்டர்களுக்கு மட்டுமே முழுத்தொகையும் செட்டில் செய்யப்பட்டுள்ளது. INDIA - I'll Never Do it Again இப்படி கூறி முடிக்கிறார் ரிக் பிர்ச். அவமானம்.

பொதுவாக நம் மனப்பான்மை இத்தன்மையாதகவே இருக்கிறது. ஒரு வேலையை முடிப்பதாக நாம் ஒப்புக்கொண்டோமேயானால் அதை தலை போனாலும் செய்து முடிக்கவேண்டும் என்ற சின்சியாரிட்டி எல்லாம் இன்று காணக்கிடைக்காதவை. எங்கள் டீமுக்கு ஒரு வேலை கொடுக்கப்பட்டது. இதை 10 நாட்களில் முடித்துவிடுவீர்களா என்று கேட்டார் தலைவர். கட்டாயம் முடிப்போம் என்றார் எங்கள் டீம் லீடர். தலைவர் சென்ற பிறகு எப்டிங்க இத 10 நாள்ல முடிக்க முடியும். நீங்க பாட்டுக்கு சொல்லீட்டீங்க என்று என் டீம் லீடரைக் கேட்டேன். சும்மா சொல்ல வேண்டியது தான். 10 நாளுக்கப்புறம் பாத்துக்கலாம் என்றார். ஷாக். இட்ஸ் சீப். இதைத்தான் செய்யமுடியும். இதை செய்யமுடியாது என்று நேரடியாகச் சொல்லக்கூடிய தைரியமும், அடிப்படை நேர்மையும் ஏன் இல்லை? ஒரு பிரச்சினையை அந்த நேரம் தள்ளி வைத்தால் போதுமா? இப்படிப்பட்ட மனப்பான்மை நம் மீதான அடிப்படை நம்பகத்தன்மையைப் பாதிக்கிறதே.

ஒரு ஒப்பந்தந்திற்குள் செல்லும்முன் அதன் எல்லா கூறுகளையும் ஆராய்ந்து பின்னர் ஒப்புக்கொள்வோம். அப்படி ஒப்புக்கொண்டதை எப்பாடுபட்டேனும் செய்து முடிப்போம்.

எண்ணித் துணிகக் கருமம் துணிந்தபின்

எண்ணுவம் என்பது இழுக்கு

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

பிஹெச்டி மாணவர்கள் தீஸிஸ் எப்படி எழுதுகிறார்கள்

இன்றைய செய்திகளில் ஒன்று இது - ஹங்கேரிய பிரதமர் பால் ஸ்மித் பதவியிலிருந்து ராஜினாமா செய்ய வைக்கப்பட்டுள்ளார். காரணம் இவர் தனது பிஹெச்டி தீஸிஸைக் காப்பியடித்து எழுதி சப்மிட் செய்துள்ளார். இதனால் இவரது டாக்டர் பட்டத்தையும் பல்கலைக்கழகம் பறித்துக்கொண்டது. இதை கேள்விப்படும்போது நம் நாட்டு பிஹெச்டியின் தரத்தைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டியுள்ளது.

பிஹெச்டி செய்வதற்கு PG டிகிரி முடித்திருக்கவேண்டும். M.Phil முடித்திருந்தால் பிஹெச்டி 2 வருடத்தில் முடித்துவிடலாம். இல்லாவிட்டால் 3 வருடம். நம் ஆராய்ச்சி மாணவர்களின் தரம் எந்த அளவில் இருக்கிறது? ஆராய்ச்சி மாணவர்களுக்குப் பல்வேறு ஸ்காலர்ஷிப்புகள் availableஆக இருக்கின்றன. JRF க்ளியர் செய்பவர்களுக்கு மாதம் ரூ.14000 scholarship. எஸ்சி, எஸ்டி மாணவர்களுக்கு மாதம் ரூ.14000 ராஜீவ்காந்தி fellowship, இவை தவிர தனிப்பட்ட மனிதர்கள் வழங்கும் endowment scholarship அனைத்தும் கிடைக்கிறது. லேப் வசதிகள், லைப்ரரி வசதிகள், போக்குவரத்தில் சலுகைகள் இவ்வளவும் கிடைக்கப்பெறுகிறார்கள்.

அனைத்தும் இருந்தும் ஒரு path breaking, innovative invention என்பது ஏன் இந்தியப் பல்கலைக்கழகங்களுக்கு எட்டாக்கனியாகவே இருக்கிறது? முக்கிய காரணம் - மாணவர்களின் சோம்பேறித்தனம், பொறுப்பெடுத்துக் கொள்வதில் காட்டும் சுணக்கம். அனைத்து வசதிகளையும் அரசிடம் இருந்து பெறும் ஆராய்ச்சி மாணவர்கள் உழைக்கப் பயப்படுகின்றனர். இவர்கள் படிக்கவோ, புதிதாக ஒன்றைக் கற்றுக்கொள்ளவோ ஆர்வம் காட்டுவதில்லை என்பது கசப்பான உண்மை. Exceptions - விதிவிலக்குகள் நிச்சயம் இருக்கிறார்கள். ஆனால் மிகக் கம்மியான சதவீதத்தில்.

2 வருடம் சும்மா பொழுதைப் போக்கும் ஆராய்ச்சி மாணவர்கள், 3வது வருடத்தில் தீஸிஸ் என்ற பெயரில் எதையாவது எழுதிக்கொடுத்து கடனைக் கழிக்கிறார்கள். இதை எழுதிக்கொடுக்கவென்று சென்னையில் மூலைக்கு மூலை நிறுவனங்கள் இருக்கின்றன. இவர்கள் செய்வது cut and paste வேலைதான். பிற ஆசிரியர்கள் எழுதிய புத்தகங்களிலிருந்து அப்படியே சுட்டு அதை ஒரு அவியலாக்கி ஒரு ஆராய்ச்சி முடிவாகக் கொடுக்கிறார்கள்.

இந்த தீஸிஸ், வெளிநாட்டுப் பேராசிரியர்களின் ரெவ்யுவுக்காக வெளிநாடு செல்லும். ஒரு முறை இப்படி அனுப்பப்பட்ட ஒரு தீஸிஸ், அந்த ஆராய்ச்சி மாணவர் எந்தப் பேராசிரியரின் புத்தகங்களிலிருந்து காப்பியடித்தாரோ அவர் கைக்கே ரெவ்யுவுக்குப் போய்விட்டது. பலர் இதே வேலையைச் செய்தாலும் அம்மாணவரின் கெட்ட நேரம் - அவர் மாட்டிக்கொண்டார். மாட்டாத ஆயிரக்கணக்கானோர் சுற்றிக்கொண்டிருக்கின்றனர். பின்னர் அம்மாணவர் தண்டிக்கப்பட்டார்.

Plagiarism என்பது மிகப் பரவலாக ஆராய்ச்சி மாணவர்களிடையே உள்ளது. இதைத் தடுக்கக் கடுமையான நடவடிக்கைகளை எடுக்கும் போதுதான் நம் நாட்டில் ஆராய்ச்சியின் தரம் உயரும்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

டீன் ஏஜ் ப்ரக்னன்ஸியைத் தவிர்க்க இங்கிலாந்து அரசின் திட்டம் - கொதிக்கும் பெற்றோர்

உலக அளவில் டீன் ஏஜ் கருத்தரித்தல் அதிகமாக இருப்பது ஐரோப்பாவில். அதுவும் குறிப்பாக இங்கிலாந்து நாட்டில் என்கிறது சர்வே. இதைக்குறைப்பதற்காக சமீபத்தில் இங்கிலாந்து அரசு ஒரு திட்டத்தைச் செயல்படுத்தியுள்ளது. இத்திட்டம் பெற்றோரின் கடும் கோபத்திற்கும், கண்டனத்திற்கும் ஆளாகியுள்ளது.
இங்கிலாந்து சவுத்தாம்ப்ட்டன் பகுதியில் சுமார் 9 பள்ளிகளைச் சேர்ந்த 13வயதான பெண்குழந்தைகளுக்கு கருத்தடை சாதனத்தைப் பொருத்தியுள்ளது அரசு.பெற்றோரிடமும் இது குறித்து தெரிவிக்கவில்லை. தற்செயலாக வெளியே வந்துள்ள அவ்விஷயம் அப்பகுதியில் பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
டீன் ஏஜ் கருத்தரித்தலைக் குறைப்பதற்கு நிச்சயம் இதுவல்ல வழி. முறையான உடலியல் அறிவும், பாலியல் விழிப்புணர்வுமே சரியான வழியாகும். பெற்றோருக்கே தெரியாமல் ஒரு 13 வயது குழந்தைக்கு கருத்தடை சாதனம் பொருத்துவது குழந்தைகளுக்கு எதிரான குரூரமான வன்முறை என்றே கருதுகிறேன். அரசே இப்படியொரு வேலையைச் செய்வது மிகவும் கண்டிக்கத்தக்க அறிவீனமான செயல். பிள்ளைகளுக்கு வீட்டைத் தவிர வேறு எங்குமே பாதுகாப்பில்லை. குழந்தைகளை அடிக்காதீர்கள், கையால் சாப்பாடு கொடுக்காதீர்கள் என்று அபத்தமாக ரூல்ஸ் பேசுபவர்கள் குழய்தைகளுக்கு கருத்தடை சாதனம் பொருத்துகிறார்கள் - என்ன அறிவு, என்ன மேதைமை அடாடாடா

Read more »

Posted in: செய்திகள்,நாமும் சமூகமும்

சாப்ட்வேர் இன்ஜினியர்களின் வித்தியாச ஆன்சைட்

சென்னை பல்கலைக்கழத்தில் செமஸ்டர் எக்ஸாம்கள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. சமீபத்தில் அங்கு சூப்பர்விஷன் செல்ல நேரிட்டது. எக்ஸாம் ஹால் சூப்பர்விஷன் என்பது நான் ஏற்கனவே முன்னொரு பதிவில் சொல்லியிருந்ததைப்போல எனக்கு மிகவும் பிடிக்காத மொக்கை வேலை. வேறு வழியேயில்லாமல் சென்றேன்.

பார்வையற்ற மாணவர்களுக்கான ஹாலில் எனக்கு சூப்பர்விஷன் அலாட் செய்யப்பட்டிருந்தது. இப்படிப்பட்ட அனுபவம் எனக்கு முதன்முறையாகக் கிடைத்தது. ஒவ்வொரு மாணவனுக்கும் ஒரு உதவியாளர் வந்து மாணவர்கள் சொல்லச் சொல்ல எழுதிக்கொடுக்கின்றனர். அவர்களுக்கு ஸ்க்ரைப் என்று பெயர். பொதுவாக எக்ஸாம் ஹால்கள் மௌனத்தில் வெடித்துச்சிதறும். ஆனால் சலசலவென்று சத்தத்தோடு ஒரு எக்ஸாம் ஹால் இதுவே.

ஸ்க்ரைப்களாக வந்திருந்தவர்களில் காதில் எதுவும் அணியாமல் Swatch Watch, Puma bag உடன் வந்திருந்த பபிள்கம்மை மென்று மென்று மென்று கொண்டிருந்த இளம் பெண், தலையெல்லாம் பரட்டையாக பயங்கரமான Nike Shoeவும் ஒற்றைக் காதில் கடுக்கன் இளைஞன், மிக நீட்டாக ஆபிஸ் டிரஸ்ஸில் வந்திருந்த இரு இளைஞர்கள், சாதாரணமாக ஆடையணிந்த நடுத்தர வகுப்பைச் சேர்ந்த தோற்றத்தைக் கொண்டவர்கள் என வித்தியாச கலவையாக இருந்தது. அனைவரும் 25 வயது மிகாதவர்கள், இளைஞர்கள்.

அவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் தனித்தனியாக விசாரித்தேன் - நீங்கள் யார்? எப்படி ஸ்க்ரைபாக வந்தீர்களென்று. இவர்கள் அனைவரும் வெவ்வேறு தொண்டு நிறுவனங்கள் சார்பாக இச்சேவையைச் செய்து வருவதாகத் தெரிவித்தனர். கடுக்கன் இளைஞன், துபாயில் வேலை பார்ப்பதாகவும், விடுமுறையில் வந்தபோது இதைச்செய்வதாகத் தெரிவித்தான். இளம்பெண் MBA Student, மற்றொரு பெண் கரஸ்பான்டன்ஸில் கெமிஸ்ட்ரி. அனைவரும் இளைஞர்கள், 25 வயது மிகாதவர்கள். அந்த ஆபிஸ் இளைஞர்கள் இருவரும் சாப்ட்வேர் இன்ஜினியர்கள். சாப்ட்வேர் இன்ஜினியர்கள் அமெரிக்கா போவார்கள், லண்டன் போவார்கள், ரிசார்ட்டுகளில் கூத்தடிப்பார்கள் என்று பல்வேறு மீடியாக்களாலும் உருவாக்கப்பட்டு வரும் பிம்பம் சுக்குநூறாக சிதைந்தது. அவர்கள் ஆபிஸிலேயே (Scope International) சமூக சேவைக்கு நேரம் ஒதுக்கி வசதி செய்து தருகிறார்கள் என்று சொன்னான் அந்தப்பையன்.

மேலும் இக்கால இளைஞர்கள் மேம்போக்கானவர்கள், சமூக அக்கறையில்லாதவர்கள் என்ற அசட்டு வாதங்களும் அங்கே பொய்யாக்கப்பட்டன. விடுமுறையில் வரும்போதும் தேடி வந்து உதவி செய்யும் அவ்விளைஞனும், பணிச்சுமையிலும் அங்கு வந்து அருமையாக எழுதிக்கொடுக்கும் அப்பொறியாளர்களும், மேலும் அங்கிருந்த அத்தனை அழகர்களும், அழகிகளும் மானுடத்தின் மீதான என் நம்பிக்கையை எப்போதும் போல் உயர்த்தினர்.

என்னருமை இளைஞர்களே, உலகமெனும் பெருஞ்சக்கரம் உருண்டோடுவதற்கான பல்சக்கரங்கள் நீங்களே, உம் போன்றவர்களே. வாழ்க நீவிர் வளமுடன் என்னாளும்

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

4 நாட்கள் லீவ் போட்ட 2ஆம் வகுப்பு பிள்ளை

பிள்ளைகளுக்கு எதிர்பாராமல் ஒரு 4 நாட்கள் ஸ்கூலுக்கு லீவ் எடுக்கும்படி நேர்ந்துவிட்டது. 2ம் வகுப்பு பிள்ளை 4 நாட்கள் லீவ் எடுத்தால் நமக்கு கை கிட்டத்தட்ட ஒடிந்துவிடும். 7 subject (English, Tamil, EVS, Hindi, GK, Maths, Arts & Craft) - ஒவ்வொரு subjectஇலும் 10 பக்கம் எழுத வேண்டியிருக்கும். அதையாவது எழுதிக்கொடுத்து விடலாம் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்களேன்.என்ன பின் வருவது போன்ற கமெண்ட்டைப் பிள்ளையிடம் கேட்க வேண்டியிருக்கும்.(#ஹேண்ட் ரைட்டிங் நல்லால்லைனு மிஸ் திட்டினாங்க. இனிமே கொஞ்சம் நீட்டா எழுதித்தாங்கம்மா என்றாள் என் மகள்). ஆனால் arts and crafts என்று ஒன்று இருக்கிறது. பென்சில் துருவலைப் பயன்படுத்தி பூ செய்யவேண்டும். சாக்லேட் தாளால் கப்பல் செய்யவேண்டும் - அவ்வ்வ்வ்வ்வ்.

இதில் நான் actualஆக சொல்ல நினைத்தது என்னவென்றால், நாங்கள் ஸ்கூல் படித்தபோதெல்லாம் (சுமார் 25 வருடங்களுக்கு முன்) லீவ் போட்டோமென்றால் ப்ரண்ட்ஸ்களின் வீட்டை நோக்கி ஓடுவோம். அவர்களின் நோட்டை வாங்கி விடுபட்ட பாடங்களைக் காப்பி செய்வதற்கு. பாடங்களை எழுதாமல் செல்வோமேயானால் டீச்சர் அடி பின்னி விடுவார்கள் பின்னி. ஆனால் இப்போது நிலைமை தலைகீழ். நான்கு நாட்கள் விடுமுறைக்குப்பின் பள்ளி சென்ற என் மகள் திரும்பி வந்தபோது அவளுடைய க்ளாஸ் டீச்சரே அனைத்து பாடங்களுக்கான notesஐயும் மற்ற பிள்ளைகளிடம் வாங்கி கொடுத்து விட்டிருந்தார். தயவு செய்து நாளையே காப்பி பண்ணிவிட்டு மற்ற பிள்ளைகளின் நோட்டைக்கொடுத்து விட்டுவிடுங்கள். இல்லன்னா பிரின்ஸிபால் என்னைத் திட்டுவார் என்ற கெஞ்சல் தொனியிலான குறிப்புடன்.

எனக்கு ஆசிரியர்களின் இன்றைய நிலை குறித்து மிகுந்த மனவருத்தம் ஏற்பட்டது. ஆசிரியர்கள் service providerகளாகவும், மாணவர்கள் customer களாகவும் மாறிவிட்டதன் அவலம் இது. குரு என்ற உன்னத ஸ்தானம் இன்று இல்லை. மாணவர்கள் அவர்களுக்கு கீழ்ப்படிந்து நடக்கவேண்டும் என்ற கான்சப்ட்டே இன்று இல்லை. எங்க மிஸ்ஸ இன்னக்கி HM திட்டிட்டாங்க. எங்க மிஸ் class cupboardஅ நீட்டாவே வச்சுக்கல - என்று பிள்ளைகள் சொல்வதை சர்வசாதாரணமாக கேட்க முடிகிறது. தன் ஆசிரியை தன் கண் முன்னாலேயே மற்றொருவரால் திட்டப்படுவதைப் பார்க்கும் பிள்ளை எப்படி தன் ஆசிரியரை மதிக்கும்? ஆசிரியர் என்பதற்கான கம்பீரமான பிம்பம் சுக்குநூறாக உடைபடுகிறதல்லவா? சாதித்த நிறைய பேருக்குத் தங்கள் பள்ளி ஆசிரியரே Rolemodel ஆக இருந்திருக்கின்றனர் (உதா. அப்துல்கலாம் - அவரின் பள்ளி ஆசிரியர்தான் அவருடைய role model என்று பல இடங்களில் சொல்லியிருக்கிறார்). எனக்கும் என் 10ம் வகுப்பு science teacher (உயர்திரு. மஹாலட்சுமி) தான் role model. வாழ்க்கையில் எது முக்கியம், எது முக்கியமில்லை என்று எனக்கு சொல்லிக்கொடுத்தவர் அவர்தான். அது பற்றி பின்னொரு சமயம் எழுதுகிறேன். இப்படியொரு role model ஆசிரியர்கள் உலகிலிருந்து நம் பிள்ளைகளுக்கு கிடைப்பது இனி சாத்தியமா? அப்படி ஒருவேளை சாத்தியமில்லை என்பது நம் பதிலாய் இருக்குமேயானால் அதற்கு முழுமுதற்காரணமும் நாம்தான். ஆசிரியர்கள் அல்ல.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

சென்னை MRTS திருவான்மியூர் ஸ்டேஷனில் ஒரு நாள்

காலையில் அரக்க பரக்க பிள்ளைகளை ஸ்கூலுக்கு கிளப்பி அனுப்பிவிட்டு, தங்கள் பிரேக்ஃபாஸ்ட்டைச் சின்ன மூடி போட்ட கிண்ணங்களில் எடுத்து வந்து ரயிலில் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருக்கும் குடும்பத்தலைவியர், கையடக்கப் புத்தகங்களிலிருந்து ஸ்லோகங்களையோ, கர்த்தருக்கு ஸ்தோத்திரங்களையோ படித்துக்கொண்டிருக்கும் பெண்கள், லஷ்மி கடாட்சம் பெறுவது எப்படி என ஆன்மிக மலரிலிருந்து வாசித்துக்கொண்டிருக்கும் நீட்டான பேண்ட் சர்ட் அணிந்து, கூலிங் கிளாஸ் போட்டுக்கொண்டு, பெரிய குங்குமப்பொட்டு வைத்துக்கொண்டிருக்கும் வினோதமான கெட்டப்பில் நடுத்தர வயது ஆண்கள், நின்றபடியே ஹிண்டு படிப்பவர் எனக் கலந்து கட்டி கம்பார்ட்மென்ட் நிறைந்து வழிந்து கொண்டிருந்தது. என்னருகில் ஒரு இளம்பெண் அமர்ந்திருந்தார் செல்போனைக் குடைந்தபடி. வேளச்சேரியிலிருந்து வண்டி லேசாக வேகமெடுத்து திரும்பவும் வேகத்தைக்குறைத்து மீண்டும் புறப்பட்டது. (யாராவது ட்ரெய்னைப் பிடிக்க ஓடி வருவதைப்பார்த்தால் டிரைவர் நிறுத்தி மீண்டும் புறப்படுவார். ட்ரெய்னையே நிறுத்தி நம்மை ஏற்றிக்கொள்ளும் மனிதாபிமானமெல்லாம் நிச்சயம் இங்கு மட்டுந்தான் காண முடியும். UK வில் பஸ்ஸைப் பிடிக்க நாம் ஓடி வருவதைப் பார்த்தாலும் டிரைவர் போய்க்கொண்டே இருப்பார்.) அடுத்த நிறுத்தத்தில் ticket checker ஏறினார். என்னருகில் அமர்ந்திருந்த பெண் டிக்கட் எடுக்கவில்லை. பிடிபட்டுவிட்டார். நில்லும்மா மத்தவங்கள செக் பண்ணிட்டு வந்துர்றேன் என்று டிக்கட் செக்கர் நகர்ந்தார். வண்டியும் நகரத்துவங்கிவிட்டது. அந்த நேரத்தில் அவ்விளம்பெண் யாரும் எதிர்பாராத ஒரு வேலையைச் செய்தார். சிறிது வேகம் பிடித்த ரயிலிலிருந்து குதித்து விட்டார். அப்படியே பிளார்ட்ஃபார்மில் டமாரென்று விழுந்த சத்தம். அப்புறம் என்னென்னவோ வினோத சத்தங்கள். என்னவென்று பார்ப்பதற்குள் வண்டி மிகுந்த வேகமெடுத்துவிட்டது. நிச்சயம் 2,3 fracture ஆவது ஆகியிருக்கும்.

மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனால் 500 ரூபாய் ஃபைன் போட்டிருப்பார். இதற்குப் போய் ஏன் ஓடும் ரயிலிலிருந்து குதித்தார்? அவரை ரயிலிலிருந்து குதிக்கத் தூண்டியது நிச்சயம் அந்த ஃபைனாக இருக்காது. அவமானம் தான் காரணமாக இருக்கும்.

நம் வாழ்க்கையில் நாம் ஏமாந்த தருணங்களை விட, உடல் ரீதியாகத் துன்பப்பட்டத் தருணங்களை விட நாம் அவமானப்படுத்தப்பட்ட தருணங்களே நம்மை மிக அதிகமாகப் பாதிக்கின்றது. யோசித்துப்பார்த்தால் நம்மிடம் பணம் வாங்கிக்கொண்டு ஏமாற்றியவர்களைக் கூட நாம் குறிப்பிட்ட நாட்களுக்குள் மன்னித்து மறந்தும் கூட விடுகிறோம். ஆனால் வார்த்தைகளாலும், செயல்களாலும் நம்மை அவமானப்படுத்துபவர்களோடு நாம் நம் உறவைத் தொடர என்றுமே விரும்புவதில்லை. இதனால் தான் ஆத்திச்சூடி கூட மதியாதார் தலைவாசல் மிதியாதே என்று போதிக்கின்றது போலும். வேறெந்த வகையில் நம்மைப் பாதித்தவர் வீட்டுக்குக் கூடச் செல்லலாம். ஆனால் அவமதித்தவர் வீட்டிற்கல்ல என்கிறார் நம் அவ்வைப்பாட்டி. யாரையும் கனவிலும் அவமதிக்காமல் இருக்க எங்கும் நிறை இறைபெருமான் நமக்கு அருள் பிரிவாராக

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

இந்தியா திரும்புவீர்களா NRI இன்ஜினியர்ஸ்?

சமீபத்தில் ஒரு நீண்ட ரயில் பயணம் மேற்கொள்ள நேர்ந்தது. பிள்ளைகள்
வளர்ந்து விட்டதனால் அவர்களைத் தொடர்ந்து கவனிக்க வேண்டிய அவசியமில்லாமல் பிரயாணத்தை ரசிக்க முடிந்தது. மிதமான ஏசி, சுவையான சரவணபவன் உணவு வகைகள் மற்றும் அருமையான புத்தகங்கள். ஒரு ரயில் பயணத்தை உபசொர்க்கமாக மாற்ற இவை போதுமல்லவா?

வழியில் பெயர் தெரியாத சின்ன சின்ன ஊர்கள் ஓடி மறைந்து கொண்டிருந்தன. அந்த நிலையங்களில் காணப்பட்ட செடி கொடிகள் படர்ந்த உடைந்த பெஞ்சுகள் என் நினைவுகளை வேறெங்கோ இழுத்துச் சென்றன. அந்த நிலையங்களில் எந்த ரயில் நிற்கும் என்றே தெரியவில்லை. எதற்கு தன்னந்தனி காட்டுக்குள் இப்படியொரு ஸ்டேஷன்? அங்கிருந்து ஒடி மறையும் மண் சாலைகள் எங்கு செல்கின்றன? புரியவில்லை. அந்த பாழடைந்த தோற்றம் இங்கு தனிமையிலிருக்கும் பெற்றோரை ஏனோ எனக்கு நினைவுறுத்தியது.

நான் என் நண்பர்கள் அல்லது பிள்ளைகளோடில்லாத உறவினர்கள் வீட்டுக்குச் செல்லும்போது (நண்பர்கள் வெளிநாட்டில், இங்கே இருப்பது அவர்களின் பெற்றோர்கள் மட்டும். நான் பார்க்கச் செல்வதும் பெற்றோர்களைத்தான்)அமெரிக்காவில் இருக்கும் பிள்ளைகளை நினைத்தபடி இங்கே தவிக்கும் அவர்களின் தனிமை மனதை உலுக்குகிறது. பிள்ளைகளின் ஃபோட்டோக்களை ஆசை ஆசையாக நமக்கு எடுத்து காண்பிக்கின்றனர். ஏற்கனவே facebookல் பார்த்துவிட்டோம் என்று சொல்ல மனமில்லாமல் நாமும் முதன்முறை பார்ப்பது போல் நடிக்கிறோம். அவர்களின் வீடுகள் மிகவும் posh ஆக இருக்கின்றன. ஆனால் அவை வெறும் கற்களாலான கட்டடம் மட்டுமே. குழந்தைகளின் அழுகையும் சிரிப்பும் நிறைந்த, மகனும் மருமகளும் மகிழ்ந்து குலாவி அல்லது சண்டை போட்டுத்திரியும் உயிரோட்டம் அங்கு இல்லை. Sunday evening நம்ம டைம் 7மணி போல onlineல வருவாங்கம்மா என்று அவர்கள் சொல்லும்போது அவர்கள் use பண்ணும் technical terms (online, skype, webcam) என் மனத்தை அறுக்கின்றது. எனக்குத்தெரியும் அவர்கள் அந்த வார்த்தைகளை எவ்வளவு வெறுக்கிறார்கள் என்று.

ஹரிகேசநல்லூர் வெங்கடராமன் (பிரபல ஜோதிடர்) சொல்கிறார் - ஒரு காலத்தில் (சுமார் 15 வருடங்களுக்கு முன்னர்) என்னிடம் ஜாதகம் பார்க்க வரும் பெற்றோர்கள் என் மகன் வெளிநாடு போவானா? அவனுக்கு அந்த யோகம் இருக்கிறதா? என்று கேட்பர். ஆனால் இப்போதோ என் மகன் திரும்ப வருவானா? அவன் கையால் கொள்ளி வாங்கும் யோகம் எனக்கிருக்கிறதா என்று கேட்கின்றனர் என்கிறார்.
கணவன்,மனைவி இருவரும் சேர்ந்து பிள்ளைகளற்ற தனிமையில் இருப்பது கூட பரவாயில்லை. வாழ்க்கைத்துணை மறைந்து பிள்ளைகளும் வேறெங்கோ இருப்பவரின் நிலை இன்னும் பரிதாபம். கொடிது, கொடிது முதுமையில் தனிமை.

வெளிநாடுகளில் வசிப்போரே, உங்கள் பெற்றோர் இங்கு தனிமையில் இருக்கும் பட்சத்தில் யோசியுங்கள். நீங்கள் அங்கு இருப்பதற்கான காரணம் நிச்சயம் பணத்தைத் தவிர வேறெதுவாகவும் இருக்க முடியாது. ஆனால் உண்பது நாழி,உடுப்பது இரண்டு, உறைவிடம் என்பது ஒன்று தான். பெற்றோரைத் தனிமையில் விடாதீர்கள். மேஜர் சர்ஜரிகளைத் தனிமையில் எதிர்கொள்கிறார்கள், தனித்திருக்கும் தகப்பன்மார்கள் தொலைபேசியில் சமையல் குறிப்பு கேட்கிறார்கள் புத்தக சேகரிப்புகளை யார் பார்த்துக்கொள்வார்கள் என்று வருந்துகிறார்கள்.இவர்களின் தேவை பணமல்ல. நீங்கள் தான். வீடு திரும்புங்கள். பெற்றோர் மனம் குளிரச் செய்யுங்கள்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

ஏற்பது இகழ்ச்சி

அனைவருக்கும் இனிய பொங்கல் நல்வாழ்த்துக்கள். இனி தமிழ்நாட்டின் அடுத்த திருவிழா தேர்தல்தான். இப்போதே கருணாநிதியின் இலவசங்கள் குறித்த அறிவிப்புகள் குவியத்துவங்கிவிட்டன - 1.75லட்சம் கோடியைச் செலவழிக்க வேண்டாமா? இதில் ஏழைகள் இருக்கும் வரை இலவசங்கள் தொடரும் என்ற மொக்கை அறிவிப்பு வேறு. புல்லரிக்குது போங்க. சென்னையின் பெரும்பாலான ஏரியாக்களில் TV இலவச Door delivvery. நீங்கள் இதைப் பெற்றுக்கொள்வதற்கு எங்கும் போய் வரிசையில் காத்திருக்க வேண்டாம். சில மாதங்களுக்கு முன் இதைப்பெற்றுக்கொள்ள நீங்கள் அருகாமையில் உள்ள ரேஷன் கடைக்கு செல்ல நேர்ந்திருக்கும். வேளச்சேரியில் இந்த இலவச தொலைக்காட்சியைப் பெற்றுக் கொள்ள Ford Ikon , Santro க்களில் வந்திருந்தார்களாம் மக்கள் (நன்றி - டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா). நீங்கள் எதற்கு இதை வாங்குகிறீர்கள் என்று கேட்டதற்கு என் வீட்டில் வேலை செய்பவருக்குக் கொடுக்க என்றார்களாம். இப்படிப்பட்ட செய்திகளைப் படிக்கவும், கேட்கவும் நேர்ந்த சூழ்நிலையில் தினமலரின் ஒரு செய்தி என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. செய்தி இதுதான். திருச்சியைச் சேர்ந்த ஒரு விவசாயி தனக்கு அளிக்கப்பட்ட இலவச வண்ணத் தொலைக்காட்சிப்பெட்டியைக் கலெக்டர் ஆஃபிஸில் திருப்பி அளித்தார். அதனோடு அவர் ஒரு கடிதத்தையும் இணைத்திருந்தார். கடிதத்தின் சாராம்சம் இது - முதல்வர் அவர்களுக்கு மிக்க நன்றி. ஆனால் எங்களுக்கு இலவசங்கள் எதுவும் தேவையில்லை. இதற்கு பதிலாக எங்கள் பகுதியில் தடையில்லாத மின்சாரம் கிடைக்க வழி செய்தும், பாசன முறைகளில் புதுமை புகுத்த பயிற்சியளித்தும் விளைச்சலைப் பெருக்க வழி செய்து கொடுங்கள். அப்படி நீங்கள் செய்யும் போது இவற்றையெல்லாம் நாங்கள் எங்கள் சுயசம்பாத்தியத்தில் பெற்றுக்கொள்வோம். இந்த தொலைக்காட்சியை என் அன்புப்பரிசாக நான் முதல்வருக்கு அளிக்கிறேன்.

நான் தமிளன்டா என்று மேடைகளில் முழங்கும் சிவப்புக்கண் தெலுங்கர்கள், தமிழ் தான் என்னை வாழ வைத்தது என்று சொல்லிவிட்டு அனைத்து முதலீடுகளையும் தம் சொந்த மாநிலங்களில் செய்யும் கன்னடர்களையும் பார்த்து சலித்த எனக்கு இந்த தமிழனி்னஃ செய்கை மிகுந்த பெருமிதத்தை தருகிறது. தன்னிறைவே மெய் நிறைவு. ஏற்பது எவ்வகையிலும் இகழ்ச்சியே. நாம் கொடுப்பவர்களாய் இருப்போம், பெறுபவர்களாய் அல்ல. என் பாத்திரம் நிரம்பி வழியும். அதிலிருந்து நான் எல்லோருக்கும் கொடுப்பேன் என்பதே நம் மனநிலையாய் இருக்கட்டும்.

இதனை எழுதும்போது சென்ற வாரம் நடந்த நிகழ்ச்சி ஒன்று நினைவில் வருகிறது. என் தோழியின் வீட்டிறக்கு செல்ல வேண்டியிருந்தது. வாசுவோடு வண்டியில் சென்றேன். என் ஹேண்டஃ பேகை வண்டியின் முன் பகுதியில் தொங்கவிட்டிருந்தேன். நான் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்ததும் பையை எடுத்துக்கொள்ள முன்னால் வந்து பார்த்தால் பையைக் காணவில்லை. எங்கே விழுந்த்தென்று நானும் கவனிக்கவில்லை, வாசுவுக்கும் தெரியவில்லை. என்ன செய்வதென்று விளங்கவில்லை. வாசு ATM ல் பணம் எடுத்துக்கொடுத்துவிட்டு, எனக்கு திரும்பி்பபோய் தேடிப்பார்க்க டைம் இல்லை. ஆஃபிஸிற்கு லேட்டாகிவிட்டது. அப்படியே நாம் தேடினாலும் கிடைப்பதற்கான பாஸிபிலிட்டி ரொம்ப கம்மி. நீ ஃப்ரண்டு வீட்டுக்குப் போய்ட்டு வா. அப்புறம் பாத்துக்கலாம் என்றார். அவர் சொல்வதும் சரிதான். தொலைந்த பை கிடைக்கவா போகிறது என்று நினைத்து பேசாமல் friendஐப் பார்க்கச் சென்றுவிட்டேன். திடீரென்று வாசு என் friend நம்பருக்கு phone செய்து (என் phone பையோடு சென்றுவிட்டது) உன் நம்பருக்கு call பண்ணேன். ஒரு அம்மா எடுத்தாங்க. அட்ரஸ் கொடுத்தாங்க. அங்க போய் உன் பைய வாங்கிக்குவியாம் என்றார். இதெல்லாம் நம்ம சிங்காரச்சென்னையில் சாத்தியமா என்றே புரியவில்லை. ப்ரேமா (என் ப்ரெண்ட்), ரமேஷ் அண்ணன்(ப்ரேமாவின் அண்ணன், எனக்கும் தான் - தனியால்லாம் போக வேண்டாம்மா. எவ்வளவு தூரம் நம்பலாம்னு தெரியல) நான் எல்லோரும் அண்ணனின் காரில் அந்த முகவரிக்குச் சென்று பார்த்தோம். ஒரு ஒண்டிக்குடித்தன வீடு. ஒரு அம்மா வந்து பையைக் கொடுத்தார்கள். வீட்டில் வேறு யாரும் இல்லை. வீட்டுக்கார்ரை (40 வயது) ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்திருக்கிறார்களாம் heart operationக்கு. பிள்ளைகள் அவருக்குத் துணைக்கிருக்கிறார்களாம். வீட்டுக்காரர் டீக்கடையில் வேலை பார்க்கிறாராம். ஒரு நாள் சம்பளம் 120 ரூபாயாம். 3.5 லட்சம் கடன் வாங்கி ஆபரேஸன் செய்திருக்கிறார்களாம். என் HideSign bag, E Series phone, பையிலிருந்த சில ஆயிரங்கள் இவற்றை அவர் வைத்துக்கொண்டிருந்தால் நிச்சயம் பல ஆயிரங்கள் அவருக்கு கிடைத்திருக்கும். சில நாட்களை அவர் சிரமமின்றி கழித்திருக்கலாம். ஆனாலும் அவர் சொல்கிறார் - அடுத்தவங்க பொருளுக்கு ஆசப்படலாமா? அது தப்புமா. அவர் தான் உண்மையான, தன்மானத் தமிழன். மந்திரியாயிருந்த ராசாக்களும், அவர்களின் பரிவாரங்களும் என் நினைவில் ஆடினர்.

நண்பர்களே நாம் என்றைக்கும் எதையும் மற்றவர்க்கு கொடுப்பவர்களாய், எவ்விதத்திலும் மற்றவர்க்கு உதவுபவராய், ஈவதில் உவகையுள்ளவர்களாய் இருக்க நமக்கு கடவுள் அருள்பாலிக்க வேண்டுகிறேன்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

தீபாவளியும் அப்பாவின் செல்லப்பெண்ணும்

நீண்ட நாட்களுக்குப்பின் அனைவரையும் சந்திப்பதில் பெரு மகிழ்ச்சி. வெளியே மழை கொட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. School van 5 நிமிடம் தாமதமாக வந்த்து. டென்ஷனாகிவிட்டேன் leave announce பண்ணிவிடுவார்களோ என்று. அப்புறம் rain outside the house and storm in the house ஆகிவிடுமே. நல்ல வேளை - கடவுள் தம்மை நம்புபவரை ஒரு போதும் கைவிடுவதில்லை ;). van வந்துவிட்டது. Coming to the point தீபாவளி இனிதே கழிந்தது. தீபாவளிக்கு என் பெண்ணிற்கு ஒரு க்ரீம் கலர் கவுன். Princess Dress மாதிரி இருக்கிறது என்று சொல்லிக்கொண்டாள் என் மகள். தீபாவளிக்கு ஒரு வாரத்துக்கு முன் அந்த ட்ரஸஸை வாங்கியிருந்தோம். தினமும் ஸ்கூல் விட்டு வந்த்தும் ஒரு முறை அந்த ட்ரஸஸை எடுத்துப் போட்டுப் பார்த்துக் கொள்வாள். நாங்கள் யாரும் பார்க்கவில்லை என்று அவள் நினைக்கும் நேரம் டப்பாவைத் திறந்து ஆடையைத் தடவிப் பார்த்துக் கொள்வாள். நாங்கள் பார்ப்பதை அவள் கவனித்து விட்டால் வெட்கம் வந்துவிடும். பையனுக்கு வழக்கம் போல் ஒரு பனியன் கால்சட்டை. ஏம்ப்பா பசங்களுக்கு வெரைட்டீஸ் அவ்வளவு இல்லை. இவனுக்கு ட்ரஸ் choose பண்ணுவது உண்மையிலேயே எனக்குப் பெரிய வேலை. மகள் காலண்டரைப் பார்த்து துடித்துக்கொண்டிருந்தாள் 6ம் தேதி (தீபாவளி) வருவதற்கு. Atlast தீபாவளி வந்தேவிட்டது. காலையிலேயே முதல் ஆளாய்க்குளித்துவிட்டு புது ட்ரஸஸைப் போட்டுக்கொண்டுவிட்டாள். head band, matching shoes, chain, புது காதணி என்று அவளின் உற்சாகம் எங்களையும் தொத்திக்கொண்டது. சக்கரம், புஸ்வாணம், சாட்டை, கம்பி மத்தாப்பு, பாம்பு, சுருள் கேப், துப்பாக்கி - இவைகள் தான் எங்கள் தீபாவளி வெடிகள். மறந்து விட்டேன் - ஒரு பிஜிலி வெடி பாக்கெட். வாங்கடா வெடிப்போம் எனப் பிள்ளைகளைக் கூப்பிட்டுப் பார்த்தார் வாசு. வெளியே உள்ள வெடி சத்தத்தைக் கேட்டு ஒன்றும் வெளியே கிளம் ப மறுத்து விட்டது. கட்டாயம் வந்தேயாக வேண்டும், வெடித்தே ஆக வேண்டும் என்று வாசு பிள்ளைகளை ஒரே நச்சு. மெதுவாக் கூப்பிடுங்க. ஏற்கனவே பயப்படுறாங்க, நீங்க கத்துறத கேட்டு இன்னும் பயப்படப்போறாங்க என்று சொன்னேன். ஆமா பெரிய அணுகுண்டு வாங்கி வச்சிருக்கோம், புள்ளங்க பயப்படப்போறாங்க. உன்னால தான் இப்டி எதுக்கெடுத்தாலும் பயப்படுதுங்க என்று எனக்கு 2 திட்டு. இதல்லாம் நாங்க எவ்வளவோ பாத்தவங்க என்கிற மாதிரி முகத்தை வைத்துக்கொண்டு மீண்டும் அதையே சொன்னேன் (இதற்கு முன் swimming pool செல்லும் போதும் பிள்ளைகள் பயப்படும் போது இதையே தான் நான் சொல்லுவேன். வாசுவிடம் எனக்குப் பிடிக்காதது எதுவென்றால் swimming கூட்டிப்போன முதல் நாளன்றே பிள்ளைகளை engllish channel ஐ நீந்திக்கடக்க வேண்டும் என்பார்). பிள்ளைகளை அழ அழ மொட்டை மாடி கூட்டிக்கொண்டு சென்றார். நானும் தான். மொட்டை மாடி சென்று பார்த்தால் அடேங்கப்பா வானமே தெரியவில்லை. ஒளி வெள்ளம். விதவிதமான வாணவேடிக்கைகள். பிள்ளைகள் திறந்த வாய்மூடாமல் வேடிக்கை பார்க்கத் துவங்கினர். எந்த திசையில் பார்ப்பதென்றே தெரியவில்லை. எப்படியும் வேளச்சேரியில் மட்டும் பல லட்சம் பெறுமான வெடிகள் வெடிக்கப்பட்டிருக்கும். பிள்ளைகள் அவர்களாகவே அப்பா வாங்க நம்ம வெடிய வெடிப்போம் என்றனர். வாசு என்னைப் பார்த்து ஒரு வெற்றிப்புன்னகை புரிந்தார். மாற்றி மாற்றி சக்கரம் புஸ்வாணம் எல்லாம் வைத்து காண்பித்தோம். பின் வாசு ஒரு சாட்டையைக் கையில் பிடித்துக்கொண்டு இதை பொருத்து என்றார் (மெழுகுவத்தி அணைந்து விட்டது). சாட்டையை என்னை நோக்கி நீட்டிக்கொண்டிருந்தார். நானும் அதை பொருட்படுத்தாமல் பற்ற வைத்தேன். சர்ரென்று பற்றியதில் என் கட்டை விரலையும், சுட்டு விரலையும் பதம் பார்த்தது சாட்டை. (இன்னும் சரியாகவில்லை நண்பர்களே). என் மகன் வந்து பார்த்துவிட்டு அப்பாதான சுட்டாங்கம்மா. நான் பெரிய குச்சி வச்சிருக்கேன், அதால அடிச்சிர்றேன் என்றான். மகள் அதல்லாம் இல்ல தம்பு. அம்மாதான கைல தீப்பெட்டி வச்சிருந்தாங்க. அவங்களாதான் சுட்டுக்கிட்டாங்க. அப்பா பாவம். அப்பாவ அடிக்காத வலிக்கும்ல என்றாள். அடப்பாவி கொஞ்ச நேரம் முன்னால் வந்து என் பின்னால் ஒளிந்து நின்றாயே அப்பாவின் கோபத்துக்கு பயந்து. இது தான் Daddy's Little Girl போலும் என நினைத்து மனத்துக்குள் சிரித்துக்கொண்டேன்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

பணமும், பணக்காரர்களும்

பணம் படைத்தவர்கள் மட்டுமே இந்தியாவில் மதிக்கப்படுகின்றனர். வேறெவரும் இங்கே மதிக்கப்படுவதில்லை - ஒரு சமீபத்திய சர்வேயின் முடிவுகள். இது டைம்ஸ் ஆஃப் இண்டியா நியூஸ்பேப்பரில் சமீபத்தில் வந்த ஒரு செய்தி. இதனோடு நான் ஒரு வரியைச் சேர்க்க விரும்புகிறேன் : இந்தியாவில் பணம் படைத்தவர்களுக்கும், நான் பணம் படைத்தவள் என்பதைக் காட்டிக் கொள்கிறவர்களுக்குமே மதிப்பு. இக்கருத்திற்கு நான் ஒரு ஆதாரத்தையும் தர விரும்புகிறேன். கிட்டத்தட்ட 4 வருடங்களுக்கு முன் நாங்கள் மும்பையில் வசித்தபோது நடந்த ஒரு சம்பவம் - இதுவும் டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியாவில் தான் வெளியிடப்பட்டது. ஒரு டாக்டர் உ.பி மாநிலத்திலிருந்து மும்பையைச் சுற்றிப்பார்க்க வந்தார். சாதாரண விவசாயக்குடும்பத்தில் பிறந்து, படித்து (படிப்பால் மட்டுமே) மருத்துவர் ஆனவர். அவருடைய தாயாருக்கு புகழ் பெற்ற தாஜ் ஹோட்டலுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பது ஒரு கனவாகவே இருந்திருக்கிறது. நிறைவேற்றுவது ஒரு நல்ல மகனின் கட்டாயக் கடமை அல்லவா? குடும்பத்தோடு அங்கே சென்றிருக்கின்றனர். தாயார் கரிய நிறமும்,எளிய தோற்றமும் கொண்டவர் போலும். மகனும் அப்படியே. உள்ளே செல்ல முயன்ற அவர்களுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அந்த மகன் ' நான் ஒரு டாக்டர். நீங்கள் கொடுக்கும் பில்லை என்னால் செட்டில் செய்ய முடியும் ' என்று சொல்லி தன் வங்கி அட்டைகளையும் காண்பித்துள்ளார். நோ யூஸ். அனுமதி மறுப்புக்கு Hotel management சொன்ன காரணம் அவர்கள் ரப்பர் செப்பல் அணிந்திருந்தார்களாம்.(நாங்கள் gateway of india சென்றிருந்தபோது கவனித்த விஷயம் - அந்த ஹோட்டலிலிருந்து வெளியே வந்த வெளிநாட்டவர் பலரும் அரைக்கால் சட்டையும், ரப்பர் செருப்பும் அணிந்து கொண்டு கையில் ஒரு வாட்டர் பாட்டிலுடனும் இருந்தனர்).
இங்கே நான் ஒரு சிறு தகவலைத் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். தாஜ் ஹோட்டலை ஜாம்ஷெட்ஜி டாடா துவங்கியதற்கான காரணம், 19ம் நூற்றாண்டில் அப்போது புகழ் பெற்று விளங்கிய வெள்ளையர்கள் மட்டுமே செல்லக்கூடிய அப்பல்லோ ஹோட்டலில் டாடாவுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.எனவே அனைத்து இந்தியர்களும் செல்லத்தக்க உயர்தர ஹோட்டலை நிர்மாணிக்க விரும்பி அந்த ஹோட்டலைக் கட்டுவித்தார்.1904ம் ஆண்டு அது துவங்கப்பட்டது.
இதிலிருந்து நாம் புரிந்துகொள்வது - நம்மிடம் பணம் இருக்கிறது என்பதை நாம் நம் நடை, உடை, செருப்பு, நகைகள் வாயிலாகப் பறை சாற்றினாலன்றி நம்மை ஒரு பயல் மதிக்கப்போவதில்லை.நம்மைப் பற்றியிருக்கும் நிறவெறியும், பணவெறியும் என்று ஓயும்?

என்னை சிந்தனையில் ஆழ்த்திய மற்றொரு நிகழ்ச்சி - பணம் படைத்தவர்களுக்கு எதிராகவோ, அவர்களைப் பற்றியோ எந்த ஒரு கருத்தோ, தகவலோ அவர்கள் ஒப்புதலின்றி யாரேனும் சொன்னால் அவர்கள் அடையும் நிலை Oh my God :(

நடிகர் சிவக்குமாரைப் பற்றி எனக்கு மிகவும் நல்ல opinion இருந்தது. அவரது நல்லொழுக்கம், பேச்சுத்திறன், கடமையுணர்வு etc. சமீபத்தில் அவரது மகன் கார்த்தி நடித்த 'நான் மகான் அல்ல' படம் வெளியானது. அதன் தொடர்ச்சியாக PRO நிகில்முருகன் தன்னுடைய Twitter accountல் ஒரே ஒரு வரி comment ஒன்று போட்டார் - "Why poor opening for Naan Mahan Alla?"
அவ்வளவுதான். உடனே நடிகரின் வீட்டிலிருந்து கண்டனங்கள். உடனடியாக அவர் சூர்யாவின் PRO பதவியிலிருந்து நீக்கப்பட்டார். ஸ்ருதி கமல்ஹாசன் - எனக்கு நிகில் முருகன் PRO அல்ல என்று அறிக்கை வெளியிட்டார். (ஏற்கனவே நிகில் அவருக்கு PRO அல்ல. அவருடைய தந்தை கமலுக்குத்தான் நிகில் PRO - எல்லாம் ஏழாம் அறிவு படுத்தும் பாடு). நிகில் முருகன் ஒன்றும் சாதாரண ஆளில்லை. த்ரிஷா, ஹாரிஸ், கமல் போன்ற பெரிய நட்சத்திரங்களுக்கும், பெரிய பட்ஜட் படங்களுக்கும் PRO வாகப் பணியாற்றியவர். தன்னுடைய துறையில் வல்லுனர். ஒரே ஒரு வரி உண்மைக்காக இந்த action எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. பணம் படைத்த சிவக்குமார் தன் மகனைப் பற்றிய ஒரு தகவலை வெளியிட்டதற்காக நிகில் மேல் எடுத்திருக்கும் நடவடிக்கை அவருடைய சகிப்புத்தன்மையின் லெவலைக் காட்டுகிறது.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

ஆயிரம் வருட அற்புதம் - பெரிய கோயில்

சமீபத்தில் தஞ்சை பெரிய கோயிலைச் சென்று பார்க்கும் பெரும் பேறு பெற்றேன். பெரிய கோவிலை நான் மறைவதற்குள் தரிசிக்க வேண்டும் என்பது என் பேரவா. வாசுவால் அது நிறைவேறியது. ஆயிரம் வருட அந்த அற்புதத்தைத் தரிசிக்க கண் கோடி வேண்டும்.


கேரளாந்தக நுழைவாயில்

கோவிலின் வாசலில் இறங்கியவுடன் தென்படும் மதில் சுவரும் கேரளாந்தக நுழைவாயிலும் காண்போரை 1000 வருடங்கள் பின்னோக்கி இழுத்துச்செல்கின்றன. அங்கிருந்தே ஒரு time machineல் ஏறி 1000 வருடங்கள் பின் சென்ற உணர்வுடன் தான் உள்ளே நுழைந்தேன்.

உள்ளே சென்றவுடன் சட்டென்று என்னைத்தாக்கிய உணர்வை எனக்கு எப்படிச் சொல்வதென்று தெரியவில்லை. நெடிதுயர்ந்த , கம்பீரமான இறைவன் குடி கொண்டுள்ள அந்த ஸ்தலம் , மனித மனத்தில் உள்ள 'நான்' என்ற அகந்தையை அடித்து நொறுக்குகிறது. கண்ணில் நீர் மல்கி நிறைந்து நிற்கிறது. மனம் இயங்காத பெருநிலையில் நின்றது. 'ஒன்றை நினைத்து, ஒன்றை மறந்து ஓடும் மனம் எல்லாம் நீயென்றறிந்தால் எங்கே இயங்கும் பராபரமே' என்று தாயுமானசுவாமிகள் பாடியதன் பொருள் நொடியில் விளங்குகிறது. ஏதோ எல்லாப் பிரச்சனைகளும் என்னுடையது போலவும், இதை தீர்க்கப்போவது நானே தான் என்ற நினைப்பும் அகன்றது. இறை பெருமானே பிரச்சனை உன்னுடையது. தீர்க்கப்போவதும் நீ. நான் உன் கையில் வெறும் களிமண் என்ற சரணாகதி நிலை கிடைத்தது. அறிவெல்லாம் கடந்த இறை அமைதி மனத்தை நிறைத்தது.எங்கும் நிறை இறையின் இனிய பிரசன்னம் அத்தலத்தை நிறைக்கிறது. நண்பர்களே தஞ்சை பெரிய கோவில் ஏதோ ஒரு மதத்தினருக்கு மட்டுமே உரிய வழிபாட்டுத்தலமாக நான் கருதவில்லை. இது மானுடம் முழுமைக்குமான கோவில். 1000 ஆண்டு நிறைவுறும் இவ்வேளையில் அக்கோவிலைக்கட்டுவித்த மாமன்னன் ராஜராஜனுக்கு நானும் ஒரு தமிழச்சி என்ற பெருமிதத்துடன் என் வணக்கத்தைச் சமர்ப்பிக்கிறேன்.


கோவிலின் கல்வெட்டுக்களில் தானம் கொடுத்தவர்களின் பெயர்கள் இடம் பெற்றிருக்கிறதாம். முதல் தானம் ராஜராஜனுடையது. 'நாங்கொடுத்தனவும், நம் அக்கன் கொடுத்தனவும், நம் பெண்டுகள் கொடுத்தனவும்' என்று கல்வெட்டு துவங்குகிறதாம். தான் மட்டும் இக்கோவிலைக்கட்டியதாய் ஒரு சிறு நினைப்பு கூட அந்த மாமனிதனுக்கு இல்லை. - நன்றி பாலகுமாரன், தினமலர் - என்ன ஒரு பெருந்தன்மை இம்மாமன்னனுக்கு. இத்தகையோர் தோன்றிய இப்புண்ணிய பூமியில் நான் இருக்க நேர்ந்ததற்கும், இக்கோவிலைத் தரிசிக்கும் பாக்கியம் பெற்றதற்கும் எல்லாம் வல்ல, எங்கும் நிறை இறைவனுக்கு நன்றி செலுத்துகிறேன்

சில புகைப்படங்கள் உங்கள் பார்வைக்கு:

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

ஒரு சாமான்யனின் இயலாமை கோபம்

நான் ரஜினியின் தீவிர ரசிகை. ரஜினியின் முள்ளும் மலரும், ஜானி, படிக்காதவன், குரு சிஷ்யன், தளபதி முதல் சந்திரமுகி வரை (சிவாஜி பார்க்கவில்லை) பார்த்தாயிற்று. ஜானியைப் போன்றதொரு இனிமையான, டீசன்ட்டான ரொமாண்டிக் படம் இன்னும் வரவில்லை. ஆனால் எந்திரன் பார்க்கப் போவதில்லை என்று தீர்மானமாக முடிவெடுத்து விட்டேன். காரணம் 'சன் பிக்சர்ஸ்'. அவர்களின் தொடர்ச்சியான விளம்பரம் வெறுப்பை ஏற்படுத்துகின்றதென்றால் அக்குடும்பத்தின் அனைத்து துறைகளிலுமான ஆக்டோபஸ் ஆக்கிரமிப்பு அக்குடும்பத்தின் மேல் ஒரு aversionஐயே ஏற்படுத்திவிட்டது. கலாநிதி மாறன், உதயநிதி, துரை தயாநிதி, அறிவுநிதி, அருள்நிதி, அந்த நிதி, இந்த நிதி - இவர்கள் கடும் உழைப்பால் மட்டும் இவர்களின் கம்பெனியைத் துவங்கவில்லை, நடிக்கத்துவங்கவில்லை. மாநிலத்திலும், மத்தியிலும் இவர்களின் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி நினைத்தவுடன் ஒரு படத்தைத் தயாரித்து முடிக்கின்றனர். தங்களது சேனல்களை வைத்து ஓயாத ஒழியாத விளம்பரம். கருணாநிதி திரைப்படத்திற்கு வசனம் எழுதுவதற்கு அவருக்கு சம்பளம் 50 லட்சம் ரூபாயாம். இது அவரது தற்சமய எழுத்து திறமைக்காக கொடுக்கப்படும் பணமல்ல என்பது ஊரறிந்த ரகசியம். இன்னொரு விஷயம் - இவர் தனது பேரன்மார்கள் தயாரிக்கும் படத்திற்கு வசனம் எழுதுவதில்லை.(அப்புறம் படம் ஓட வேணாமா?? ;)

கலாநிதி மாறனின் சொத்து மதிப்பு USD 1.2 Billion ஆம். இந்திய மதிப்பில் இது எவ்வளவு ரூபாய் என்று யாராவது சொன்னால் நல்லா இருக்கும். உதயநிதி ஸ்டாலின் கதாநாயகனாக நடிக்கப்போகிறாராம். அவரின் மனைவி பத்திரிக்கை நடத்துகிறார். இப்படி இக்குடும்பத்தின் ஊடகத்துறை monopolyயால் 58 சிறிய பட்ஜட் படங்கள் வெளியிடப்பட முடியாமல் பெட்டியில் முடங்கிக் கிடக்கின்றனவாம். எத்தனை குடும்பங்களை இவர்கள் மறைமுகமாக நசுக்குகிறார்களோ??!!. இன்னொரு காமெடி - சமீபத்தில் சென்னையில் பார்லிமென்ட் கேள்வி-பதில் நேரத்தில் எப்படி பதிலளிப்பது, எப்படி பேசுவது என்று எம்பிக்களுக்குப் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டதாம் - the funny part is - பார்லிமெண்ட்டில் எந்தக் கேள்விக்கும் பதிலளிப்பதில்லை. பேசுவதேயில்லை என்று அவைத்தலைவர் மீராக்குமார் மற்றும் பலரால் (உண்மையாக) குற்றம் சாட்டப்பட்ட மு.க.அழகிரியின் தலைமையில் இப்பயிற்சி வழங்கப்பட்டதாம். என்ன கொடுமை சரவணன் இது :(

இந்த திங்கட்கிழமை காலை என்னுடைய பேராசிரியரைப் பார்க்க செல்ல வேண்டியிருந்தது. அடையாறு டிப்போ செல்ல வேண்டும். கஸ்தூரிபாய் நகர் ஸ்டேஷனில் இறங்கினேன். ரோட்டைக் க்ராஸ் பண்ணி ஆட்டோ எடுக்க கஷ்டப்பட்டுக்கொண்டு (குறுக்கே ஓடி, மீடியனில் தாவி ஹெவி டிராஃபிக்கில் சர்க்கஸ் செய்ய நேரிடும்) ஸ்டேஷனிலிருந்தே ஆட்டோ எடுத்துக்கொண்டேன். ஆட்டோ டிரைவர் செய்தித்தாளை மடித்துவிட்டு வண்டி எடுத்தார். என்ன நியூஸ் படித்துக்கொண்டிருந்தாரோ தெரியல. செம கடுப்பாக இருந்தார். 1 ரூவா அரிசிய யாரு மேடம் சாப்பிடுறா? எங்க பாத்தாலும் இவனுங்க தான். நேத்து நான் எந்திரன் ட்ரெய்லர் பாக்கல மேடம். அதுக்கு பதிலா விஜய் டீவி முரளி ஷோ பாத்தேன் மேடம் - இன்னும் பல சொன்னார்.

ஒரு முடிவுக்கு வந்தேன். இவர்களைச் சாமான்யனான என்னால் எதுவும் செய்ய இயலாது. மிஞ்சி மிஞ்சிப் போனால் எந்திரன் பார்க்காமல் இருந்து கொள்ளலாம் அந்த ஆட்டோ ட்ரைவரைப் போல்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

மனிதம்?

ஒரு சாயங்கால வேளை. பிள்ளைகள் இருவரும் போர்ட்டிகோவில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். இருவரின் சைக்கிள்களும் ஒன்றையொன்று முந்திக்கொண்டு பறந்து பொண்டிருந்தன. நான் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு அம்மா பொம்மைகள் விற்றபடி வந்து கொண்டிருந்தார். தலையில் ஒரு கூடை. கூடையின் பார்டரில் நீளமான குச்சிகள் செருகப்பட்டிருந்தன. ஒவ்வொரு குச்சியின் உச்சியிலும் களிமண்ணாலான பொம்மைகள். பிள்ளையார், கங்கையைத் தலையில் தாங்கிய சிவபெருமான், பார்க்கடலில் பள்ளிகொண்ட நாராயணன், அம்மன் இப்படி பெரிய பொம்மைகள். நடுவே ஒரு டால்ஃபின் துள்ளிக்குதித்துக் கொண்டிருந்தது. என் மகனின் ஃபேவரைட் இந்த மீன்கள். டிஸ்கவரி தொ.கா வில் எந்நேரமும் இதைத்தான் பார்ப்பான். பிளாஸ்டிக் மற்றும் எலக்ட்ரானிக் பொம்மைகளில் மட்டுமே விளையாடும் இக்காலத்துப் பிள்ளைகளுக்கு மண் பொம்மையில் விளையாடும் சுகம் தெரியவேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். (எலக்ட்ரானிக் விளையாட்டு பொம்மையில் கற்பனைகளுக்கும் பாவனைகளுக்கும் இடமில்லை. இவ்வகை பொம்மைகள் ஆடுகின்றன, பாடுகின்றன, பேசுகின்றன and what not??? ஆனால் மண் பொம்மைகள் ஆடுவதாகவும், பாடுவதாகவும், பேசுவதாகவும் நாம் பாவிக்க வேண்டியிருக்கும். எனவே குழந்தைகள் அழகான ஒரு உலகத்தைச் சிருஷ்டித்துக் கொண்டு அதில் விளையாடுவர்)

பொம்மை விற்பவரைக் கூப்பிட்டாயிற்று. உள்ளே குட்டி குட்டியாக - திராட்சைக்கொத்தைக் கடிக்கும் அணில், மரக்கிளையில் அமர்ந்திருக்கும் ஜோடிக்கிளிகள், ஜோடிப்புறா, கன்றை நக்கிக்கொண்டிருக்கும் தாய்ப் பசு, துள்ளிகொண்டிருக்கும் இரண்டு டால்ஃபின்கள், தும்பிக்கையை உயர்த்திக்கொண்டிருக்கும் யானை - அடேயப்பா மனதைக் கொள்ளை கொள்ளும் அழகுடன். பிள்ளைகளிடம் யார் யாருக்கு எது வேணுமோ எடுத்துக்கோங்க என்றேன். மகள் ஒரு ஒட்டக பொம்மையை எடுத்துப்பொண்டாள். மகன் டால்ஃபினைத் திரும்பிக் கூடப் paarkkavilallai.(பிள்ளைகளிடம் ஆச்சரியத்திற்குப் பஞ்சமேயிர்க்காது. இன்று மிகவும் பிடிக்கும் பொருள் நாளை தேவையே படாமல் போவதும், விடுமுறையை முழுவதும் கழித்த தாத்தா பாட்டியின் ஊர் ஞாபகம் அடுத்த விடுமுறைக்குள் மறந்து விடுவதும் சர்வ சாதாரணம்). வாங்கி முடித்து பணமும் கொடுத்தாயிற்று. அந்த அம்மா கூடையைத்தூக்க ஒரு கை கொடுக்கச் சொன்னார். ம்ஹும் ஒரு levelக்கு மேல் என்னால் தூக்க முடியவில்லை. சரியான கனம். ஒரு பக்கமா பிடிக்கிறம்மா. விழப்போகுது என்று என்னைப் பயமுறுத்திவிட்டார். நான் regularஆக காய் வாங்கும் பெண் காய்க்காரப்பெண் கூடையைத்தூக்கியபடி வந்து கொண்டிருந்தார். அவருக்கு நான் அடிக்கடி கூடையைத்தூக்கிவிடுவது, மாடி வீட்டாருக்கு காய் வேண்டுமா எனக் கேட்டுவருவது என்று நிறைய எடுபிடி வேலைகள் பார்த்துள்ளேன் அந்த நம்பிக்கையில் - 2 பேரா தூக்க முடியல இந்தக்கூடைய. நீங்க ஒரு கைபொடுங்களேன் என்றேன். அதெல்லாம் தூக்க முடியாது. எனக்கு காய வித்து முடிக்கணும் என்றபடி போயேபோய் விட்டார். திகைத்து நின்று விட்டேன். இன்னும் மீளவில்லை திகைப்பிலிருந்து - ஏனெனில் மறுநாள் காய்க்காரம்மா ஒன்றுமே நடவாதது போல் ஒரு கை குடும்மா கூடையத் தூக்க என்றார் என்னிடம்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

என்ஜினியரிங் காலேஜ்

மீண்டும் ஒரு புதிய கல்வியாண்டு ஆரம்பம். முதல் நாள் வகுப்பு எடுத்து முடித்து விட்டு வெளியே வந்தேன். மணிப்பிரவாள நடை மாணவர்களின் கவனத்தைப் பாடத்தில் குவியச் செய்யும் என்பதால் தமிழும், ஆங்கிலமும் கலந்து பாடம் எடுப்பது என் வழக்கம். அன்றும் அப்படித்தான். வகுப்பு முடிந்து வெளியே வந்தவுடன் ஒரு மாணவர் அவசரமாக என்னைப் பின்தொடர்ந்து வெளியே வந்தார். 'மேடம் தமில் டோனோ. ஒன்லி இங்கிலிஸ் (Tamil don't know, only english)' என்றார். "Ok. I will take only in English hereafter" என்று சொல்லிவிட்டு வந்தேன். அதே போல் செய்தேன். முதல் internal பரிட்சை முடிந்தது. அப்போது தான் தெரிந்தது அந்த மாணவனுக்கு ஆங்கிலமும் சரியாகத் தெரியவில்லை என்பது. டிபார்ட்மென்ட்டிற்கு அழைத்துப் பேசினேன். மிகவும் பிற்பட்ட ஒரு வட மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர் அவர். தமிழ் தெரியாது. பிராந்திய மொழியில் பள்ளி வகுப்புகளை முடித்திருக்கிறார். எனவே ஆங்கிலமும் சரியாகத் தெரியாது. எப்படி இங்கு வந்து சேர்ந்தார் எனக் கேட்டேன். கல்வி புரோக்கர்கள் இருக்கிறார்களாம். அவர்கள் தான் மொழி ஒரு பிரச்சினையில்லை என்று கூறி கல்லூரியின் புகைப்படங்களைக் காட்டி இங்கு கூட்டி வந்தாராம். இந்தப் பையனால் ஆங்கிலத்தில் நடத்தப்படும் பாடங்களைப் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவனுடைய மொழி எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. எப்படி படிப்பாய் ? என்ன செய்யப் போகிறாய் என்று கேட்டேன். ஏதாவது செய்ய வேண்டும் மேடம். ஆனால் கோர்ஸ் முடிக்காமல் திரும்ப செல்ல மாட்டேன். என் தகப்பனார் சாதாரண விவசாயக்கூலி. ஃபீஸை மிகக் கஷ்டப்பட்டுக் கட்டியுள்ளார். பயமாக இருக்கிறது என்றான். இந்த வசதியற்ற, பாஷை தெரியாத, வட மாநில மாணவர்கள் கல்லூரியில் ஒரு ரகம்.

மற்றொரு ரக மாணவர்கள் உள்ளனர். ஒரு முதலாமாண்டு மாணவனுக்கு, பொறியியல் கல்லூரி இயக்குநகரத்திலிருந்து ஒரு செமஸ்டர் முடிந்த நிலையில் ஒரு கடிதம் வந்தது. என்ட்ரன்ஸ் தேர்வே எழுதாமல் எப்படி நீங்கள் கல்லூரியில் சேர்ந்தீர்கள் என்று. (இது நடந்தது பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்). HOD கூப்பிட்டு விசாரித்தார் ஏன் என்ட்ரன்ஸ் எழுதவில்லையென்று. என்ட்ரன்ஸ் ஃபீஸ் கட்டப் பணம் இல்லை, சும்மா சேர்ந்து கொள்ளுங்கள். பிரச்சனை வந்தால் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று கல்லூரியில் சொன்னார்கள் என்றான். அப்புறம் இப்போது கோர்ஸ் ஃபீஸ் எப்படி கட்டினாய் என்று கேட்டார். 'அப்பா கடலைக் காட்டை வித்துட்டார் சார்'. பின்னர் எப்படியோ அந்த என்ட்ரன்ஸ் எக்ஸாம் பிரச்சனையைச் சமாளித்தான். சில மாதங்கள் கழித்து மீண்டும் டிபார்ட்மென்ட்டிற்கு வந்தான். இம்முறை டி.சி வாங்க வேண்டும் என்றான். என்ன ஆச்சு என்றேன். 'மேடம் என்னால் lab sessions செய்ய முடியவில்லை'. நான் : காட்ட வித்து சேத்து விட்டிருக்காங்க. எப்படி வீட்டுக்குப் போவ?

மாணவன் : டி.சி வாங்கினா வீட்டுக்கு வரக்கூடாதுன்னு அப்பா சொல்லிட்டார்

நான் : அப்புறம் எங்க போவ? பதில் ஒரு நீண்ட மவுனம். டைம் எடுத்துக்கோ. lab seesions மெதுவாப் பண்ணு. pick up பண்ணிடலாம். டிசி வாங்க வேண்டாம். டிசி வாங்கினாலும் எப்படியும் 4 வருஷ ஃபீஸையும் நீ கட்டித்தான் ஆகணும். (Course fee fullம் pay பண்ணா தான் டிசி கிடைக்கும்). அதனால் நீ படி. நான் உனக்கு practicalsஐ முடிப்பதற்கு நிறைய டைம் தருகிறேன் என்று கூறி அனுப்பி வைத்தேன். டிசி வாங்கும் ஐடியாவை விட்டு விட்டான். next semesterல் சிறந்த மதிப்பெண்கள் பெற்று விட்டு மேடம் எனக்கு நம்பிக்கை வந்து விட்டது. நான் சிறப்பாகத் தேர்ச்சி பெற்று, நல்ல வேலையில் அமர்வேன் என்றான். மனம் நிறைந்தது.

பிறிதொரு ரகம் - பையன்/பெண் பிஇ படித்திருக்கிறான்/ள் என்று சொல்லிக் கொள்வதற்காக. வேறொரு வகை - நான் சேர விரும்பியது வேறு கல்லூரியில். இந்த 2 கல்லூரிகளுக்கும் பெயர் ஒரே மாதிரியிருந்தது. ஒரு 'Institute" மட்டும் தான் வித்தியாசம். அதை நான் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டேன். இல்லாவிட்டால் என் cut-off ற்கு அந்த ஃபேமஸ் கல்லூரியிலேயே இடம் கிடைத்திருக்கும் என்று புலம்பும் மிக நன்றாகப் படிக்கக்கூடிய மாணவர்கள்.

இவர்கள் அனைவரையும் ஒரு கூரையின் கீழ் கொண்டு எப்படியாவது 100% ரிசல்ட் கொடுக்க உழைத்துக் கொண்டிருக்கின்றனர் ஆசிரியப் பெருமக்கள்

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

முதல் மனைவிகளும் அவர்களின் குழந்தைகளும்

சென்ற வார இறுதியில் பிரகாஷ்ராஜ், போனிவர்மாவின் திருமண வரவேற்பு நிகழ்ச்சி சிறப்பாக நடந்தேறியதாம். அவர்கள் இருவரும் Made for each other ஆக காட்சி அளித்தார்களாம் (நன்றி - டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா நாளிதழ்). விஷயம் பிரகாஷ்ராஜின் முதல் மனைவியின் குழந்தைகள் பற்றியது. இரு குழந்தைகளும் அங்கு ஆஜர். ஒரு மாதிரி அரைப்புன்னகை புரிந்தபடி மூத்த மகள். என்ன உணர்வை வெளிப்படுத்தவென்று தெரியாத குழப்பம் அந்த முகத்தில். ஒரு 15, 16 வயது பிள்ளையிடம் 'இவர் தான் உன் புதிய தாய்' என்று அறிமுகப்படுத்துதல் என்ன மாதிரியான மனப்பாதிப்பை ஏற்படுத்தும்?? வற்புறுத்தி வரவழைக்கப்பட்ட சோகமோ என சந்தேகிக்க வைக்கிறது அந்த குழந்தையின் முகபாவம்.

இதே போல் மற்றொரு செய்தி - பிரபுதேவாவின் மகன் 'அப்பா அம்மாவைக் கஷ்டப்படுத்தாதீர்கள் என்று கதறல்' (நன்றி - குமுதம்). இந்த செய்தியைப் படிக்கும் போது அந்தக்குழந்தையின் மனநிலை எனக்குப் பதற்றத்தைத் தோற்றுவிக்கிறது. ஒரு குழந்தைக்கு மன நிம்மதியையும், பாதுகாப்பு உணர்வையும் தருவது பெற்றோர்களின் கடமையில்லையா? நம் தாய், தந்தையின் தியாகங்களும், ஒருவரையொருவர் பொறுத்துக் கொண்டு சென்ற மனப்பாங்கும் அல்லவோ நம் குடும்பங்களின் அடித்தளமாய் விளங்குகிறது.

ரேகா (காதல் மன்னன் ஜெமினி கணேசனின் மகள்) ஒரு தொலைக்காட்சி பேட்டியில் (ஸ்டார் ப்ளஸ்) 'ஃபாதரா? எனக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் சர்ச் ஃபாதர்தான். என் வாழ்வில் தகப்பனார் என்பவர் எந்தப் பங்கையும் ஆற்றவில்லை. குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து தனியாகத்தான் இருக்கிறேன். தனிமை எனக்குப் புதிதல்ல' என்கிறார். தகப்பன் காதல் லீலைகள் புரிந்து கொண்டிருக்கும் போது ஒரு மனைவி தீராத மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகி குழந்தைகளைக் கவனிக்க இயலாத மனநிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறாள்; குழந்தைகள் திணிக்கப்பட்ட தனிமைக்குள் சிக்கி வாழ்நாள் முழுதும் நீங்காத வடுவைப் பெற்று வாடுகிறார்கள். ரேகா இன்றும் தனித்தே இருக்கிறார்.

காதல் மன்னன்களும், அறிவு ஜீவிகளும் என்ன பதில் சொல்லப் போகிறார்கள் இந்தக் குழந்தைகளுக்கு?

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

மகள்

வாசுவுக்கு 2 கால்களிலும் வலி. காலைத் தரையில் ஊன்றவே முடியவில்லை. ankleல் வலி. டாக்டரைப் பார்க்கச் சென்றோம். வலி எந்த இடத்தில் என்று அழுத்திப் பார்த்தார். சரியான இடத்தில் அழுத்திய போது வலியில் துடித்து விட்டார். டாக்டரைத் திட்ட முடியாமல் உர்ரென்று நின்று கொண்டிருந்தேன். பொதுவாக இந்த வலி ஸ்போர்ட்ஸ் பெர்ஸன்ஸுக்குத்தான் வரும் என்றார் டாக்டர். குறிப்பாக அத்லெட்ஸ். இவருக்கு எப்படி வரும் என்று யோசிக்கிறேன். ஒரு வேளை டிவியில் சேனல்க்குச் சேனல் தாவுகிறாரே அதனால் இருக்குமோ??? நீளம் தாவுதல் போல, அதுவும் தாவுதல் தானே ;). கம்மிங் டு தி பாயிண்ட் - டாக்டர் அறையில் நாங்கள் அமர்ந்திருக்கும் போது ஒரு ஆக்சிடென்ட் கேஸ். டாக்டர் உடனடியாக அடிபட்டவரைக் கவனிக்கச் சென்றார். 55-60 வயது மதிக்கக்கூடிய ஒரு பெண்மணி, டிவிஎஸ் எக்ஸலில் சென்று கொண்டிருந்த போது ட்ரக் மோதிவிட்டது. ஹாஸ்பிட்டலுக்கு மிக அருகில் தான் ஆக்சிடென்ட். ஒரு வழிப்போக்கர் தூக்கிக் கொண்டு வந்து அட்மிட் செய்தார். அவர் சட்டை, பேண்ட் முழுவதும் ரத்தம். டாக்டர், மிகவும் சீரியஸ். உடனடியாக வீட்டுக்கும், ஆம்புலன்ஸுக்கும் சொல்லுங்கள் என்றார். எப்படி, யார் தகவல் தெரிவித்தார்கள் எனத் தெரியவில்லை. உடனடியாக உறவினர்கள் வந்து விட்டனர் - அந்த அம்மாளின் மகள் தன் கணவனுடன் மற்றும் அந்த அம்மாளின் மகன். மகள் பதறித் துடித்தபடி யார் யாருக்கோ ஃபோன் செய்து கொண்டும், ஆம்புலன்ஸ் அல்லது ப்ரைவேட் டாக்ஸிக்கு முயற்சி செய்து கொண்டும் நடுநடுவே அழுது கொண்டும் இருந்தார். கணவன் பதறாதே என்று சமாதானம் செய்து கொண்டிருந்தார். இத்தனைக்கும் நடுவில் அந்த மகனிடம் 'இவர் தாங்க உங்க அம்மாவ இங்க கொண்டு வந்து அட்மிட் பண்ணார்' என்று ஒருவர் சொன்னார். அந்த மகன் - வெளிநாட்டு அதிபரிடம் நம் லோக்கல் மினிஸ்டர்களை அறிமுகப்படுத்தும் போது அதிபர் சிரிப்பாரே - அதைப் போல ஒரு பெருந்தன்மையான புன்சிரிப்பை உதிர்த்தான். அந்த சிரிப்பு , அந்த நேரத்தில் அந்த இடத்தில் மிக அசிங்கமாக, எரிச்சலூட்டக்கூடியதாக இருந்த்து. ஒரு கண்ணீர், ஒரு நன்றி ஊஹூம் ஒன்றும் இல்லை. அந்தப் பெண் மட்டுமே ரொம்ப தேங்க்ஸ் ஸார் என்று கண்ணீர் உகுத்தாள். மகள்களைப் பெற்றோரே மகிழ்ந்து களிகூருங்கள். வேறு வீட்டிற்கு வாழச் சென்று விட்டாலும், நமக்கான ஈரம் நம் மகள்களின் கண்களில் மட்டுமே இருக்கும் போலும்.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்

மற்றும் ஒரு நாள். குழந்தைகள் பள்ளி சென்று விட்டனர். வாசு (என் கணவர்) ஆபிஸிற்கு கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார். பழைய மாவை இரண்டு தோ்சையாக ஊற்றி வேலைக்காரம்மா வரும்முன் பாத்திரத்தை விலக்கப் போட்டுவிட்டேன். காலிங்பெல் ஓசை. ஒரு வயதான பெண்மணி நின்று கொண்டிருந்தார்-சுத்தமாக, நேர்த்தியாக ுடை அணிந்து. பசிக்கிறது என்றார். தோசை சாப்பிடுகிறீர்களா என்றேன். சரி என்றார். ஊற்றி வைத்திருந்த தோசையைக் கொண்டு கொடுத்தேன். போர்ட்டிகோவில் அமர்ந்து சாப்பிடவா எனக் கேட்டார். ஹவுஸ் ஓனர் என்ன சொல்வாரோ என நினைத்து எதிர் மரத்தடியைக் காண்பித்து அங்கே உட்காரச் சொன்னேன். போகும் முன் மாற்று சேலையில்லை. ஒன்று வேண்டும் எனக் கேட்டார். சாப்பிட்டு வாங்க எடுத்து வைக்கிறேன். சேலை ஒன்றைக் கண்டுபிடித்து வைத்து சாப்பிட்டானதும் கொடுத்தேன். நல்லா இருக்கணும் என வாழ்த்திச் சென்றார். அதற்குள் வாசு ஆபிஸிற்குத் தயார். தோசை ஊற்றவா என்றேன். வாயெல்லாம் புண்ணாக இருக்கிறது. எதையும் வாயில் வைக்க முடியவில்லை. தண்ணி மட்டும் கொடு என்றார். சற்று முன் பாட்டி சொன்ன வாழ்த்தினால் கிடைத்த சந்தோஷம் நொடியில் மறைந்தது.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்