பழசை நோக்கி ஓடும் மனம்

அந்த நாள் ஞாபகம் நெஞ்சிலே வருவதும், இந்த நாள் அன்று போல் இன்பமாய் இல்லாததாய் தோன்றுவதும் நடிகர் திலகத்திற்கு மட்டுமல்ல நம் அனைவருக்குமே அனேக நேரங்களில் அப்படித்தான் இருக்கிறது. ஏன் இந்த மனம் என்றும் பழசை நோக்கியே பாய்கிறது?

ஆசிரியையாக வகுப்பின் முன் நிற்கும்போதும் ஏன் மாணவியாக benchல் அமர்ந்திருந்த நாட்களைநோக்கி மனம் பின்னால் பாய்கிறது?

பருகுவதற்கு மிக இனிமையான Greams' Road Fruitshopன் freshஆன பழச்சாறுகள், MarryBrownன் மில்க் ஷேக்குகள், எக்கச்சக்க சாக்லேட் வெரைட்டிகள், ஐஸ்க்ரீம்கள், கேக்குகள், பிட்ஸாக்கள் இவற்றில் எதை பருகினாலும், உண்டாலும் ஏன் இந்த மனம் பழைய சூடமிட்டாயை, கல்கோனாவை நினைத்து ஏங்குகிறது? ஏன் கோல்ட்ஸ்பாட் படத்தைப் பார்த்தாலே தொண்டை அடைத்து மனம் வாடுகிறது?

அது ரெஸ்பான்ஸிபிலிட்டிஸ் இல்லாத காலம். அப்போது நமக்கு ஏதும் பொறுப்புகள் கிடையாது. நாம் மனதளவில் ஃப்ரீயாக இருந்தோம். எனவேதான் அந்த நாட்களை நாம் மீண்டும், மீண்டும் அசைபோடுகிறோம். அந்த நாட்களோடு தொடர்புடைய பொருட்களை நாம் விரும்புகிறோம் என்னும் கருத்தை நான் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. என்னுடைய மாணவப்பருவத்தில் நான் நிச்சயம் ஃப்ரீயாக, பொறுப்புகளற்றவளாக இல்லை. தீராத தனிமையிலும், மனக்கவலையிலும், வயதுக்கு மீறிய பொறுப்புகளோடும் தான் இருந்தேன்.

இளமைக்காலங்கள் இவ்வாறு பிரச்சனைகள் நிறைந்ததாய் இருந்தாலும்கூட பல வேளைகளில் நாம் அந்நாட்களை எண்ணுவதற்கு காரணம் நிகழ்வாழ்க்கையின் வெம்மையும், எதிர்காலத்தின் நிச்சயமற்ற தன்மையும் தான் என்றெண்ணுகிறேன்.

வாழ்க்கையென்னும் மகாநதியின் போக்கை நம்மால் கணிக்கவோ, அதை மாற்றவோ இயலுவதில்லை. வாழ்க்கையைச் சுவாரசியமாக்குவதும் அதன் இத்தன்மைதான் என்றாலும் பல சமயங்களில் இப்பூடகம், இந்நிச்சயமற்ற தன்மை நம்மை பீதிக்குள்ளாக்குவதும் மறுக்கமுடியாத நிஜம். இதனால்தான் தற்சமயம் நாம் எவ்வளவு நல்ல நிலையில் இருந்தாலும், நாம் ஏற்கனவே வாழ்ந்து முடித்த, இதற்குப்பின் இதுதான் நேரும் என்று நிச்சயமாகத் தெரிந்த அந்த நாட்களை நாம் அதிகம் நேசிக்கிறோம் என்பது என் கருத்து.

Posted in: இலக்கியம்