ஃபேஸ்புக்கின் கதை - தி சோஷியல் நெட்வொர்க்

சோனி பிக்ஸ் சேனலில் The Social Network திரைப்படத்தைப் பார்க்க நேர்ந்தது. 17.5 பில்லியன் டாலர் மதிப்புள்ள ஒரு சாம்ராஜ்ஜியத்தை ஸ்தாபித்ததன் பின்னால் உள்ள அபாரமான மூளைத்திறனும், தொலைநோக்கும், நட்பும், நம்பிக்கை துரோகமும், ஐடியா திருட்டும், காத்திருந்து ஆளைக்கவிழ்க்கும் சதிகளும் - மார்வலஸ்.
ஃபேஸ்புக்கை உருவாக்கியதன் பின்னணி கதை இது. நம்மூரைப்போல் இத்திரைப்படத்தில் வரும் பாத்திரங்கள் அனைத்தும் கற்பனையே - யாரையும் குறிப்பிடுபவையல்ல என்ற முன்னுரையெல்லாம் இல்லாமல், அனைத்து பாத்திரங்களையும் அதே உண்மைப்பெயர்களோடு உலாவ விட்டிருக்கின்றனர். facebook ன் founderஆக வரும் கதாபாத்திரம் திரைப்படத்திலும் அப்படியே, அதே பெயரோடுதான் வருகிறார்.
கதை இதுதான். zuckerberg ஹார்வர்டு பல்கலைகழகத்தின் மாணவர் (சைக்காலஜி மற்றும் கணினித் துறை). 2004ம் ஆண்டு தன் ரூம்மேட்ஸ் மற்றும் நண்பர்கள் டஸ்டின் மாஸ்கோவிட்ச், எட்வர்டோ சாவரின் ஆகியோரின் துணையோடு ஃபேஸ்மாஷ் என்றொரு வெப்ஸைட்டை உருவாக்குகிறார் - அதாவது தன் கல்லூரி பெண்களுக்கு ஆன்லைனில் மார்க் போடுவது. ஒரே நாளில் அனைவரும் இந்த சைட்டுக்கு லாகின் செய்த்ததால் ஹார்வர்டு பல்கலைக்கழகத்தின் நெட்வொர்க் க்ராஷ் ஆகிறது. இதையடுத்து கல்லூரியில் இவரது facemash தடை செய்யப்பட்டது. மேலும் அனுமதியின்றி கல்லூரி மாணவிகளின் புகைப்படத்தைப் பயன்படுத்தியதற்காக Zuckerberg அனைவரிடமும் மன்னிப்பு கேட்கவும் நேரிடுகிறது.
இச்சம்பவத்திற்கடுத்து Zuckerberg தன் website ஐடியாவைக் கல்லூரிக்கு வெளியில் தொடர்கிறார். தன் வெப்ஸைட்டை வெற்றிகரமானதாக்க யார் யாரை அவர் பிடித்தார், அவர்களைப் பயன்படுத்திக்கொண்ட பிறகு எவ்வாறு அவர்களைக்கழற்றிவிட்டார், facebookஐத் துவங்கியபோது தம்மோடிருந்த Eduardo Savarinஐ (Co-founder of Facebook) எப்படி வஞ்சித்தார் என்று விரிகிறது படம்.
மனிதமனத்தின் விகாரங்களும், நம்பிக்கை துரோகங்களும் நம்மை திகிலடைய வைக்கின்றன. குறிப்பாக நேப்ஸ்டர் கம்யுனிட்டியைக் (நாங்கள் கல்லூரியில் படித்தபோது இத்தளம் ரொம்ப ஃபேமஸ். music industryக்கு பெருத்த இழப்பை ஏற்படுத்தியதால் இத்தளம் தடைசெய்யப்பட்டது. இது ஒரு illegal தளம்தான்) கண்டுபிடித்த Sean Parker ஐ போலிஸில் மாட்டிவிடும்போது - இப்படியொரு வஞ்சகனின் வலைத்தளத்தையா நாம் பயன்படுத்துகிறோம் என்ற எண்ணம் ஏற்படுகின்றது. ஆசியர்களைப்பற்றியா இவர்களின் ஆதிக்க கருத்தும் சந்தடிசாக்கில் வெளிவருகிறது.
இப்படத்திற்கு Zuckerberg ன் reaction - ஹீரோவின் ட்ரெஸ்ஸிங் என்னைப்போலவே மிகச்சரியாக இருந்தது.மற்றபடி நிறைய விஷயங்கள் தவறு. இவ்வளவுதான் மொத்த ரியாக்ஷனே. வளர்ந்த நாடுகளின் கருத்துச்சுதந்திரம் நம்மை பிரமிக்க வைக்கிறது. இதைப்போல இங்கு சன் நெட்வொர்க் முன்னேற்றத்தின் பின்னணியைத் திரைப்படமாக எடுக்க முடியுமா?
அருமையான டைரக்ஷன், தேர்ந்த நடிப்பு, சிறந்த திரைக்கதை - வாய்ப்பு கிடைத்தால் கட்டாயம் பாருங்கள்.

Read more »

Posted in: சினிமா

"ஏம்ப்பா நான் சரியாத்தான பேசுறேன்?"சந்தேகங்கள் :)

சில நேரங்களில், சில விஷயங்களில் நான் மட்டும் தான் இப்படி நினைக்கிறேனா, எனக்கு மட்டும்தான் இப்படித் தோன்றுகிறதா, நான் மட்டும்தான் இப்படி பண்றேனா என்று சந்தேகங்கள் ஏற்படுவது உண்டு. அப்படிப்பட்டவற்றை இங்கு சொல்கிறேன். நீங்களும் அப்படித்தானா என்பதைச் சொல்லுங்கள் ப்ளீஸ்.

1. With all due respect to Dr.A.P.J.Abdul Kalam (no offense intended). சத்தியமா எனக்கு அக்னிச்சிறகுகள் படிக்கும் போது இம்ப்ரெஸ்ஸிவாகவே இல்ல. இந்தியா 2020 புத்தகத்தை என்னால் படித்து முடிக்கவே முடியல. செமயா தூக்கம் வந்துருச்சு. ஒரே போரான நடை - உங்களுக்கு?
2. முன்பே வா என் அன்பே வா பாடலை எல்லோரும் சூப்பர் பாட்டு என்கிறார்கள். எனக்கு அந்தப்பாட்டு செம மொக்கயா தெரியுது. அதே மாதிரி ராவணன் படத்தில் கள்வரே பாட்டு - ஐய்யய்யயோ அதல்லாம் பாட்டான்னு தோணுது. (இந்த மாதிரி பெரிய்யய லிஸ்ட்டே இருக்குப்பா)இதச்சொன்னா நம்மள கேவலமா பாக்குறாங்கப்பா.
3. அப்புறம் மைக்ரோவேவ் அவன - உண்மையா சொல்லுங்க மக்கா - ready to eat chappathis தயார் செய்யுறது, சாப்பாடு சுட வக்கிறது தவிர வேற எதுக்காச்சு யூஸ் பண்றீங்களா என்ன? convection mode ல கேக்கு, க்ரில் மோடுல சிக்கன் எல்லாம் அவன் வாங்குன ஒரு மாசத்துக்கப்புறம் எப்பவாச்சு பண்ணீங்களா?
4. சீனியர்ஸ் சொல்ற ஜோக்குக்கு சிரிப்பு வருது?
   

Read more »

Posted in: நகைச்சுவை

பழசை நோக்கி ஓடும் மனம்

அந்த நாள் ஞாபகம் நெஞ்சிலே வருவதும், இந்த நாள் அன்று போல் இன்பமாய் இல்லாததாய் தோன்றுவதும் நடிகர் திலகத்திற்கு மட்டுமல்ல நம் அனைவருக்குமே அனேக நேரங்களில் அப்படித்தான் இருக்கிறது. ஏன் இந்த மனம் என்றும் பழசை நோக்கியே பாய்கிறது?

ஆசிரியையாக வகுப்பின் முன் நிற்கும்போதும் ஏன் மாணவியாக benchல் அமர்ந்திருந்த நாட்களைநோக்கி மனம் பின்னால் பாய்கிறது?

பருகுவதற்கு மிக இனிமையான Greams' Road Fruitshopன் freshஆன பழச்சாறுகள், MarryBrownன் மில்க் ஷேக்குகள், எக்கச்சக்க சாக்லேட் வெரைட்டிகள், ஐஸ்க்ரீம்கள், கேக்குகள், பிட்ஸாக்கள் இவற்றில் எதை பருகினாலும், உண்டாலும் ஏன் இந்த மனம் பழைய சூடமிட்டாயை, கல்கோனாவை நினைத்து ஏங்குகிறது? ஏன் கோல்ட்ஸ்பாட் படத்தைப் பார்த்தாலே தொண்டை அடைத்து மனம் வாடுகிறது?

அது ரெஸ்பான்ஸிபிலிட்டிஸ் இல்லாத காலம். அப்போது நமக்கு ஏதும் பொறுப்புகள் கிடையாது. நாம் மனதளவில் ஃப்ரீயாக இருந்தோம். எனவேதான் அந்த நாட்களை நாம் மீண்டும், மீண்டும் அசைபோடுகிறோம். அந்த நாட்களோடு தொடர்புடைய பொருட்களை நாம் விரும்புகிறோம் என்னும் கருத்தை நான் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. என்னுடைய மாணவப்பருவத்தில் நான் நிச்சயம் ஃப்ரீயாக, பொறுப்புகளற்றவளாக இல்லை. தீராத தனிமையிலும், மனக்கவலையிலும், வயதுக்கு மீறிய பொறுப்புகளோடும் தான் இருந்தேன்.

இளமைக்காலங்கள் இவ்வாறு பிரச்சனைகள் நிறைந்ததாய் இருந்தாலும்கூட பல வேளைகளில் நாம் அந்நாட்களை எண்ணுவதற்கு காரணம் நிகழ்வாழ்க்கையின் வெம்மையும், எதிர்காலத்தின் நிச்சயமற்ற தன்மையும் தான் என்றெண்ணுகிறேன்.

வாழ்க்கையென்னும் மகாநதியின் போக்கை நம்மால் கணிக்கவோ, அதை மாற்றவோ இயலுவதில்லை. வாழ்க்கையைச் சுவாரசியமாக்குவதும் அதன் இத்தன்மைதான் என்றாலும் பல சமயங்களில் இப்பூடகம், இந்நிச்சயமற்ற தன்மை நம்மை பீதிக்குள்ளாக்குவதும் மறுக்கமுடியாத நிஜம். இதனால்தான் தற்சமயம் நாம் எவ்வளவு நல்ல நிலையில் இருந்தாலும், நாம் ஏற்கனவே வாழ்ந்து முடித்த, இதற்குப்பின் இதுதான் நேரும் என்று நிச்சயமாகத் தெரிந்த அந்த நாட்களை நாம் அதிகம் நேசிக்கிறோம் என்பது என் கருத்து.

Read more »

Posted in: இலக்கியம்

4 நாட்கள் லீவ் போட்ட 2ஆம் வகுப்பு பிள்ளை

பிள்ளைகளுக்கு எதிர்பாராமல் ஒரு 4 நாட்கள் ஸ்கூலுக்கு லீவ் எடுக்கும்படி நேர்ந்துவிட்டது. 2ம் வகுப்பு பிள்ளை 4 நாட்கள் லீவ் எடுத்தால் நமக்கு கை கிட்டத்தட்ட ஒடிந்துவிடும். 7 subject (English, Tamil, EVS, Hindi, GK, Maths, Arts & Craft) - ஒவ்வொரு subjectஇலும் 10 பக்கம் எழுத வேண்டியிருக்கும். அதையாவது எழுதிக்கொடுத்து விடலாம் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்களேன்.என்ன பின் வருவது போன்ற கமெண்ட்டைப் பிள்ளையிடம் கேட்க வேண்டியிருக்கும்.(#ஹேண்ட் ரைட்டிங் நல்லால்லைனு மிஸ் திட்டினாங்க. இனிமே கொஞ்சம் நீட்டா எழுதித்தாங்கம்மா என்றாள் என் மகள்). ஆனால் arts and crafts என்று ஒன்று இருக்கிறது. பென்சில் துருவலைப் பயன்படுத்தி பூ செய்யவேண்டும். சாக்லேட் தாளால் கப்பல் செய்யவேண்டும் - அவ்வ்வ்வ்வ்வ்.

இதில் நான் actualஆக சொல்ல நினைத்தது என்னவென்றால், நாங்கள் ஸ்கூல் படித்தபோதெல்லாம் (சுமார் 25 வருடங்களுக்கு முன்) லீவ் போட்டோமென்றால் ப்ரண்ட்ஸ்களின் வீட்டை நோக்கி ஓடுவோம். அவர்களின் நோட்டை வாங்கி விடுபட்ட பாடங்களைக் காப்பி செய்வதற்கு. பாடங்களை எழுதாமல் செல்வோமேயானால் டீச்சர் அடி பின்னி விடுவார்கள் பின்னி. ஆனால் இப்போது நிலைமை தலைகீழ். நான்கு நாட்கள் விடுமுறைக்குப்பின் பள்ளி சென்ற என் மகள் திரும்பி வந்தபோது அவளுடைய க்ளாஸ் டீச்சரே அனைத்து பாடங்களுக்கான notesஐயும் மற்ற பிள்ளைகளிடம் வாங்கி கொடுத்து விட்டிருந்தார். தயவு செய்து நாளையே காப்பி பண்ணிவிட்டு மற்ற பிள்ளைகளின் நோட்டைக்கொடுத்து விட்டுவிடுங்கள். இல்லன்னா பிரின்ஸிபால் என்னைத் திட்டுவார் என்ற கெஞ்சல் தொனியிலான குறிப்புடன்.

எனக்கு ஆசிரியர்களின் இன்றைய நிலை குறித்து மிகுந்த மனவருத்தம் ஏற்பட்டது. ஆசிரியர்கள் service providerகளாகவும், மாணவர்கள் customer களாகவும் மாறிவிட்டதன் அவலம் இது. குரு என்ற உன்னத ஸ்தானம் இன்று இல்லை. மாணவர்கள் அவர்களுக்கு கீழ்ப்படிந்து நடக்கவேண்டும் என்ற கான்சப்ட்டே இன்று இல்லை. எங்க மிஸ்ஸ இன்னக்கி HM திட்டிட்டாங்க. எங்க மிஸ் class cupboardஅ நீட்டாவே வச்சுக்கல - என்று பிள்ளைகள் சொல்வதை சர்வசாதாரணமாக கேட்க முடிகிறது. தன் ஆசிரியை தன் கண் முன்னாலேயே மற்றொருவரால் திட்டப்படுவதைப் பார்க்கும் பிள்ளை எப்படி தன் ஆசிரியரை மதிக்கும்? ஆசிரியர் என்பதற்கான கம்பீரமான பிம்பம் சுக்குநூறாக உடைபடுகிறதல்லவா? சாதித்த நிறைய பேருக்குத் தங்கள் பள்ளி ஆசிரியரே Rolemodel ஆக இருந்திருக்கின்றனர் (உதா. அப்துல்கலாம் - அவரின் பள்ளி ஆசிரியர்தான் அவருடைய role model என்று பல இடங்களில் சொல்லியிருக்கிறார்). எனக்கும் என் 10ம் வகுப்பு science teacher (உயர்திரு. மஹாலட்சுமி) தான் role model. வாழ்க்கையில் எது முக்கியம், எது முக்கியமில்லை என்று எனக்கு சொல்லிக்கொடுத்தவர் அவர்தான். அது பற்றி பின்னொரு சமயம் எழுதுகிறேன். இப்படியொரு role model ஆசிரியர்கள் உலகிலிருந்து நம் பிள்ளைகளுக்கு கிடைப்பது இனி சாத்தியமா? அப்படி ஒருவேளை சாத்தியமில்லை என்பது நம் பதிலாய் இருக்குமேயானால் அதற்கு முழுமுதற்காரணமும் நாம்தான். ஆசிரியர்கள் அல்ல.

Read more »

Posted in: நாமும் சமூகமும்